De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2009:BH3079. Het hof heeft de door verdachte bij de politie afgelegde verklaringen tot het bewijs van de feiten 3, 5 en 6 gebezigd. Daarmee heeft het hof miskend dat een dergelijk verzuim behoudens een tweetal door de Hoge Raad genoemde uitzonderingen zonder meer tot bewijsuitsluiting dient te leiden. Het middel is wat betreft de feiten 3 en 6 terecht voorgesteld. Wat betreft feit 5 behoeft het niet tot cassatie te leiden, nu de bewezenverklaring ook met weglating van de bewuste verklaring van verdachte toereikend is gemotiveerd.

Het hof heeft vastgesteld dat verdachte, ter uitvoering van het door hem voorgenomen misdrijf, zich bijna vier uren in Alkmaar heeft bevonden en in het bezit van een geladen vuurwapen op het beoogde slachtoffer heeft gewacht. Het hof heeft ten aanzien van het beroep op vrijwillige terugtred overwogen dat niet méér aannemelijk is geworden dan dat verdachte na verloop van tijd is weggegaan en geoordeeld dat dit onvoldoende is voor vrijwillige terugtred. In zijn vaststellingen en overwegingen heeft het hof mede tot uitdrukking gebracht dat het beroep op vrijwillige terugtred dient te worden verworpen omdat de voorgenomen zware mishandeling van slachtoffer niet is voltooid ten gevolge van de, niet van de wil van verdachte afhankelijke, omstandigheid dat slachtoffer niet is verschenen. ’s Hofs verwerping van het beroep op de exceptie van artikel 46b Sr geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd.

In de met deze ontnemingsprocedure verband houdende strafzaak is bewezenverklaard dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan (medeplegen van) gewoontewitwassen. Het hof heeft als zijn oordeel tot uitdrukking gebracht dat het begaan van dit gewoontewitwassen heeft geleid tot wederrechtelijk verkregen voordeel door betrokkene. ’s Hofs oordeel dat de genoemde bedragen aan contante stortingen op de bankrekeningen van betrokkene wederrechtelijk verkregen voordeel vormden, is zonder nadere motivering, die ontbreekt, niet begrijpelijk.

In het kader van de uitvoering van een Brits rechtshulpverzoek zijn voorwerpen in beslag genomen. Naar aanleiding van een ‘Klaagschrift over inbeslagneming (Artikel 552a en 552p Sv.)’ van onder andere klaagster heeft de rechtbank ex artikel 552a lid 1 Sv bij beschikking met nummer 12/1316 ‘het beklag ongegrond’ verklaard. Daarnaast heeft de rechtbank ex artikel 552p lid 2 Sv op vordering van de officier van justitie bij beschikking met nummers 12/1177 en 12/1180 verlof verleend aan de officier van justitie om het inbeslaggenomene – onder voorbehoud – ter beschikking te stellen aan de Britse autoriteiten. Tegen de beschikking van de rechtbank waarbij het in artikel 552p lid 2 Sv bedoelde verlof is verleend, hebben de in die beschikking vermelde partijen geen beroep in cassatie ingesteld, terwijl ook in de namens klaagster in de onderhavige zaak ingediende schriftuur naar aanleiding van haar afgewezen klaagschrift geen klachten zijn geformuleerd met betrekking tot het in die beschikking gegeven verlof en de gronden waarop dat berust. Aldus moet in cassatie ervan worden uitgegaan dat die beschikking onherroepelijk is geworden. Vernietiging van de onderhavige beschikking kan daarin geen verandering brengen. Dit betekent dat klaagster geen belang meer heeft bij het beroep tegen de onderhavige beschikking van de rechtbank, zodat zij daarin niet-ontvankelijk moet worden verklaard. De Hoge Raad herhaalt zijn opmerking uit ECLI:NL:HR:2012:BT8757.

De oplegging van een geheel onvoorwaardelijke gevangenisstraf is in het licht van hetgeen het hof heeft overwogen omtrent de oplegging van een (gedeeltelijk) voorwaardelijke straf niet begrijpelijk.

Bij wet van 17 november 2011 tot wijziging van het WvSr in verband met het beperken van de mogelijkheden om een taakstraf op te leggen voor ernstige zeden- en geweldsmisdrijven en bij recidive van misdrijven (Stb. 2012, 1, inwerkingtreding 3 januari 2012) is artikel 22b Sr opnieuw ingevoegd. Die wet bevat in artikel II een bepaling van overgangsrecht, inhoudende dat de wet geen gevolgen heeft voor feiten die zijn begaan voor de inwerkingtreding van die wet. In aanmerking genomen dat het feit ter zake waarvan verdachte is veroordeeld is gepleegd vóór 3 januari 2012, heeft het hof ten onrechte de onmogelijkheid aangenomen een taakstraf op te leggen.

Op de gronden vermeld in de conclusie van de A-G is het middel, dat klaagt dat het hof de vordering van de benadeelde partij en de in verband daarmee opgelegde schadevergoedingsmaatregel ten onrechte heeft toegewezen resp. opgelegd, terecht voorgesteld.

De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2009:BJ7810, ECLI:NL:HR:2012:BV6999 en ECLI:NL:HR:2013:BY8357. Het middel klaagt terecht dat het hof het voorgaande heeft miskend, nu uit het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep blijkt dat verdachte en de raadsman op die terechtzitting zijn verschenen en het aldaar verhandelde bezwaarlijk anders kan worden verstaan dan dat aan de verlening van de (onvolkomen) volmacht de wens van verdachte ten grondslag lag om (op rechtsgeldige wijze) hoger beroep te doen instellen.

Het hof heeft geoordeeld dat het in casu vereiste nader onderzoek door het OM naar feiten en omstandigheden ‘die de legale herkomst van de ten laste gelegde geldbedragen en voorwerpen met een voldoende mate van zekerheid zouden kunnen uitsluiten’ onvoldoende is gebeurd en als zijn oordeel tot uitdrukking gebracht dat hetgeen door het OM aan materiaal is gepresenteerd ontoereikend is om tekortkomingen in de verklaringen van verdachte op te vatten als een onvoldoende weerlegging van het bewijsvermoeden van witwassen en dat ook overigens het wettig en overtuigend bewijs ontbreekt dat de in de tenlastelegging genoemde geldbedragen en goederen (mede) ‘afkomstig was/waren uit enig misdrijf’. Dit oordeel geeft niet blijk van een onjuiste opvatting omtrent het bestanddeel ‘afkomstig (…) uit enig misdrijf’ als bedoeld in artikel 420bis Sr en is ook niet onbegrijpelijk. Voor zover het middel het standpunt huldigt dat het hof ten onrechte de eis heeft gesteld dat ‘het concrete bedrag of de concrete bedragen met voldoende precisie bewezen moeten kunnen worden’ en dat niet kan worden volstaan met de bewezenverklaring van ‘enig geldbedrag’, gaat het uit van een onjuiste lezing van het arrest. Anders dan wordt betoogd, heeft het hof niet geoordeeld dat voor het bewijs van de in de tenlastelegging opgenomen bestanddelen ‘voorwerp afkomstig uit enig misdrijf’ en ‘een geldbedrag’ is vereist dat steeds de concrete brondelicten en de precieze omvang van de daaruit voortvloeiende gelden moeten worden bewezen, maar dat het bewijs daarvan in casu ontbreekt.

De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2000:AA5730. Gelet daarop en in aanmerking genomen dat verdachte aan het verzoek tot aanhouding ten grondslag heeft gelegd dat hij op grond van medische omstandigheden niet in staat was om op de terechtzitting te verschijnen en hij daarbij had verwezen naar het bij zijn brief gevoegde schrijven van zijn behandelend arts, kan het oordeel van het hof dat het verzoek diende te worden afgewezen op grond van de omstandigheid dat ‘een medische verklaring ontbreekt’, welke verklaring evenwel reeds daags voor de terechtzitting bij de centrale balie van het hof was ingekomen, de afwijzing van het verzoek niet dragen.