De Hoge Raad herhaalt HR LJN BP2709. Het stond het Hof vrij om geen toepassing te geven aan artikel 416 lid 2 Sv op grond dat het Hof niet uitsloot dat het ten aanzien van verdachte tot een andere beslissing zou komen dan de Rechtbank. In het midden kan blijven of HR LJN ZC9463 steun biedt aan het bestaan van een algemene regel voor zaken waarop de Wet stroomlijnen hoger beroep nog niet van toepassing was, inhoudende dat verdachte en OvJ ook nadat de zaak is uitgeroepen bevoegd zijn het hoger beroep in te trekken, mits de inhoudelijke behandeling van de zaak nog niet is aangevangen, nu na de invoering van die wet aan een dergelijke voorziening geen behoefte meer bestaat.

Falende klachten met betrekking tot de motivering van de bewezenverklaring en het gebruik voor het bewijs van een verklaring van een getuige en een relaas van verbalisanten bevattende een ontoelaatbare gissing. Conclusie AG: anders.

De Hoge Raad stelt dat een in artikel 23 WED gegeven opsporingsbevoegdheid niet beperkt is tot de bijzondere plaatsen waar een in die wet bedoeld voorschrift niet vermoedelijk niet wordt nageleefd, doch het belang van de opsporing meebrengt dat bij aanwijzingen dat zo een voorschrift niet wordt nageleefd ook moet kunnen worden vastgesteld waar zich een overtreding voordoet.

Niet-ontvankelijkverklaring verdachte in hoger beroep; Het Hof heeft mede op de grond dat verdachte geen schriftuur houdende grieven heeft ingediend, verdachte ex artikel 416 lid 2 Sv niet-ontvankelijk verklaard in het hoger beroep De inhoud van de aan de cassatieschriftuur gehechte kopieën biedt evenwel grond voor het ernstige vermoeden dat namens verdachte een schriftuur houdende grieven is ingediend. Op grond hiervan moet in cassatie ervan worden uitgegaan dat een dergelijke schriftuur wel is ingediend.

De bestreden uitspraak houdt in strijd met artikel 353 lid 1 Sv geen beslissing in ten aanzien van inbeslaggenomen voorwerpen. Dit verzuim behoeft evenwel niet tot cassatie te leiden, aangezien de verdachte binnen de in artikel 552a lid 3 Sv gestelde termijn van 3 maanden na de dag waarop de vervolgde zaak tot een einde is gekomen, zich op de voet van artikel 552a lid 1 Sv schriftelijk kan beklagen bij het Hof over het uitblijven van een last tot teruggave van de desbetreffende voorwerpen. (zie HR LJN BX0146, rov. 2.2.3).

Is er sprake van hetzelfde feit?

Het opzet van de dader dient gericht te zijn op de ordeverstoring nu opzet als bestanddeel geplaatst is voor het bestanddeel ‘de rust verstoort’. Het Hof heeft dat onjuist uitgelegd maar dat hoeft niet tot cassatie te leiden nu dat uit de bewijsmiddelen kan worden afgeleid.

De Officier van Justitie heeft niet kunnen verantwoorden dat belang van de verdachte bij het ontgaan van straf/en of strafrechtelijke maatregelen ter zake van zijn tenlastelegging omschreven gedragingen minder zwaar moeten wegen dan het belang van strafrechtelijke rechtshandhaving. Het hof heeft miskend dat de strafrechter niet vrijstaat om de aan de officier van justitie voorbehouden vervolgingsbeslissing op die wijze ten volle te toetsen.

De Hoge Raad heeft in HR 6 februari 2007, LJN AY6713, NJ 2008/467 vastgesteld dat de bijzonderheden, zoals in de tenlastelegging feitelijk omschreven, hierin bestaan dat verdachte door het verspreiden van zelf gecreëerde leugenachtige berichten en het in verband daarmee verrichten van aan elkaar tegengestelde transacties heeft getracht de koers van het aandeel Cardio Control in voor hem gunstige zin te beïnvloeden. Nu deze bijzonderheden door verdachte zelf zijn geschapen moet zijn wetenschap daaromtrent worden aangemerkt als wetenschap omtrent zijn eigen voorgenomen effectentransacties. Dergelijke wetenschap is geen voorwetenschap ex artikel 46 (oud) Wte 1995. In deze uitspraak is sprake van een soortgelijk geval.

Het oordeel van het Hof dat de verdachte door middel van een valse sleutel het geldbedrag heeft weggenomen met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening kan, mede gelet op de stelling van de verdachte dat met het interimbestuur is afgesproken dat zij tot 31 januari 2005 alle financiële zaken van de motorclub nog zou regelen, waarvan de juistheid door het Hof in het midden is gelaten, kan niet zonder meer uit de bewijsvoering worden afgeleid.