Het ter terechtzitting gedane verzoek tot het horen van de getuige X is een verzoek tot het horen van getuigen als bedoeld in artikel 315 in verband met artikel 328 Sv, zodat een uitdrukkelijke beslissing op dit verzoek was vereist. Het proces verbaal van de terechtzitting in hoger beroep noch het bestreden arrest houdt een beslissing in op het verzoek tot het horen van X als getuige. Dat verzuim heeft ex artikel 330 in verband met artikel 415 Sv nietigheid tot gevolg.

Het Hof had, bij gebreke aan initiatief van de verdachte ter bestrijding van de juistheid van de door de advocaat afgelegde verklaring dat hij door de verdachte bepaaldelijk gevolmachtigd was tot het instellen van een rechtsmiddel, geen onderzoek mogen doen naar de juistheid van de verklaring van de advocaat dat hij door verdachte bepaaldelijk was gevolmachtigd tot het instellen van beroep.

Nu de Wet van 23 juli 1923, Stb. 357 een uitputtende regeling geeft voor de erkenning van gewetensbezwaren, is geen plaats voor andere gewetensbezwaren als strafuitsluitingsgrond, zoals de Hoge Raad nadien, aangaande de Wet Gewetensbezwaren Militaire Dienst (Stb. 1962, 370) en in overeenstemming met eerdere rechtspraak aangaande wettelijke ontheffingsmogelijkheden in verband met gewetensbezwaren, heeft beslist, HR NJ 1989/109.

De aanvraag tot herziening kan niet worden ontvangen nu deze steunt op dezelfde gronden die in een eerdere aanvraag (HR 30 oktober 2012, LJN BY1572) ongenoegzaam zijn geoordeeld.

Het voorgestelde middel in onderhavige slaagt, nu de oplegging van de ontnemingsmaatregel niet naar de eis der wet met voldoende redenen is omkleed. De berekening van het wederrechtelijk verkregen voordeel is ontoereikend gemotiveerd, voor zover die berekening berust op het uitgangspunt dat de betrokkene in een bepaalde periode actief is geweest in de handel in softdrugs.

Het Hof heeft zijn oordeel dat de voorbedachte raad bewezen kan worden verklaard niet toereikend gemotiveerd, in het bijzonder in aanmerking genomen de nauwe samenhang tussen de handelingen die het Hof heeft aangemerkt als 'van elkaar te onderscheiden handelingen', en hetgeen het Hof heeft overwogen over het tijdsverloop dat gemoeid is geweest met dat door het Hof bedoelde 'geheel van handelen', waarbij de verdachte 'tijd heeft gehad zich te beraden op het besluit om X van het leven te beroven'.

Artikel 21, aanhef en onder a, RVV 1990 bevat het tot de bestuurder van een motorvoertuig gerichte verbod om met dat motorvoertuig als zodanig aangeduide maximumsnelheden te overschrijden. Artikel 181, eerste lid, WVW 1994 richt zich tot de eigenaar of houder van een motorrijtuig en verplicht hem ervoor zorg te dragen dat met dat motorrijtuig geen overtredingen van verkeersvoorschriften worden begaan welke bij gebreke van een bekende dader onbestraft blijven. Zowel het verschil in de juridische aard van de aan de verdachte verweten feiten als het verschil tussen de omschreven gedragingen is dermate groot dat geen sprake kan zijn van ‘hetzelfde’ feit in de zin van artikel 68 Sr.

Falende klacht met betrekking tot ‘s Hofs oordeel dat opzet van verdachte op het voorbereiden van moord en/of doodslag niet bewezen kan worden. De beslissing van het Hof inzake de selectie en waardering van bewijsmateriaal, die - behoudens bijzondere gevallen - geen motivering behoeft, kan in cassatie niet met vrucht worden bestreden.

De opvatting dat het oogmerk om door middel van (bedreiging met) geweld de diefstal voor te bereiden of te vergemakkelijken of het bezit van het gestolene te verzekeren ontbreekt, indien degene van wie het aan een ander toebehorende goed met geweld of bedreiging met geweld werd afgenomen de diefstal mede heeft beraamd en bij de uitvoering daarvan een rol heeft gespeeld, kan niet als juist worden aanvaard. Het hier bedoelde oogmerk is aanwezig indien het handelen van verdachte, naar hij moet hebben beseft, als noodzakelijk en dus door hem gewild gevolg met zich bracht dat de diefstal werd voorbereid of vergemakkelijkt of dat het bezit van het gestolene werd verzekerd.

Niet-ontvankelijkverklaring verdachte in hoger beroep op rolzitting. Op gronden die zijn vermeld in de conclusie van de AG is het middel terecht voorgesteld.