De Hoge Raad stelt voorop dat op de gronden vermeld in HR 17 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW2489, moet worden aangenomen dat het thans geldende artikel 26 lid 1 UW niet eraan in de weg staat dat de Rechtbank de oproeping van getuigen of deskundigen kan gelasten, niet alleen met het oog op de vaststelling van de identiteit van de opgeëiste persoon, maar ook indien zij zulks noodzakelijk acht in het kader van haar onderzoek van de ontvankelijkheid van het uitleveringsverzoek en de mogelijkheid van inwilliging daarvan.

De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit HR 26 oktober 2010 ECLI:NL:HR:2010:BM4440, HR 2 oktober 2007 ECLI:NL:HR:2007:BA7923, HR 5 september 2006 ECLI:NL:HR:2006:AU6712, HR 8 januari 2013 ECLI:NL:HR:2013:BX6910 en HR 18 juni 2013 ECLI:NL:HR:2013:CA3302. In casu gaat het om het bewezenverklaarde verwerven en voorhanden hebben van een voorwerp - te weten geldbedragen - die afkomstig zijn uit door verdachte zelf begane misdrijven en heeft het Hof geoordeeld dat zulks (gewoonte)witwassen oplevert. Aangezien uit de motivering echter niet kan worden afgeleid dat sprake is van meer dan het enkele verwerven en voorhanden hebben van dat geldbedrag doordat de gedragingen van verdachte ook (kennelijk) gericht zijn geweest op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst van dat geldbedrag, is ’s Hofs oordeel ontoereikend gemotiveerd.

Schorsing onderzoek ter terechtzitting teneinde de A-G bij het Hof in de gelegenheid te stellen de ontnemingsvordering ter verificatie in te dienen bij de curator in het faillissement van betrokkene.

Het hof heeft verzuimd uitdrukkelijk aan de gemachtigde raadsman te vragen of het instellen van het hoger beroep overeenkomstig de wens van de verachte was, zodat het Hof niet tot niet ontvankelijkheid had mogen besluiten.

Het hof is bij zijn beraadslaging en beslissing uitgegaan van een onjuiste uitleg van de tenlastelegging ten aanzien van de plaats.

Aangenomen dat het Hof in zijn overweging 'dat verdachte enkele maanden voorafgaand aan dit feit een soortgelijk feit had gepleegd zodat dit feit niet op zichzelf staat', tot uitdrukking heeft willen brengen dat verdachte terzake van dat eerdere feit onherroepelijk is veroordeeld, is die overweging niet begrijpelijk aangezien de dat feit betreffende strafzaak in cassatie aanhangig is onder nummer 11/05039 en de veroordeling ter zake van dat feit dus nog niet onherroepelijk is. Het middel is in zoverre terecht voorgesteld. Verdachte mist echter belang bij vernietiging van de bestreden uitspraak aangezien in die zaak bij arrest van heden verdachte in zijn cassatieberoep niet ontvankelijk wordt verklaard en de veroordeling ter zake van dat feit daardoor onherroepelijk wordt.

Het Hof heeft in strijd met artikel 360 lid 1 Sv nagelaten het gebruik van dit bewijsmiddel, voor zo ver inhoudende de verklaring van een onbekend gebleven persoon, nader te motiveren (vgl. HR 11 mei 1999, ECLI:NL:HR:1999:ZD1460). De bewezenverklaring is niet naar de eis der wet met redenen omkleed. Voor zo ver het middel klaagt dat het Hof heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting omdat het bewezenverklaarde geweld in een auto heeft plaatsgevonden en de in artikel 304 Sr voorziene strafverzwaring is beperkt tot huiselijk geweld, faalt het aangezien deze opvatting onjuist is.

Het hof heeft verdachte niet ontvankelijk verklaard in het hoger beroep omdat het beroep niet zou zijn ingesteld op de wijze als bedoeld in HR 22 december 2009, ECLI:NL:HR:2009:BJ7810. De Hoge Raad herhaalt de in die uitspraak geformuleerde eisen waaraan een schriftelijke volmacht moet voldoen, en de toepasselijke overwegingen uit HR januari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BY8357 met betrekking tot het geval waarin het verzuim om aan die eisen te voldoen, voor gedekt kan worden gehouden.

De Hoge Raad herhaalt de relevante overwegingen uit HR 9 april 2013, ECLI:NL:HR:2013:BT6251. De bestreden uitspraak bevat geen toereikende vermelding van de bewijsmiddelen waaraan onderdelen van de schatting van het wederrechtelijk verkregen voordeel zijn ontleend, met weergave van de inhoud daarvan, voor zo ver bevattende voor de schatting redengevende feiten en onderzoek. De bestreden uitspraak is in zoverre ontoereikend gemotiveerd.

’s Hofs oordeel dat zich geen noodzaak tot verdediging heeft voorgedaan is, gelet op het feit dat door de raadsman onder meer is aangevoerd dat de reactie van verdachte volgde op de duw op haar kin, niet zonder meer begrijpelijk.