Met zijn oordeel heeft het hof miskend dat het Besluit niet op een fotoconfrontatie als de onderhavige ziet (vgl. ECLI:NL:HR:2010:BK6146, NJ 2010, 105). Daarover klaagt het middel terecht.

Aanvraag tot herziening geurproef. De aanvraag is ongegrond en moet worden afgewezen, omdat het onder 1 en 2 bewezenverklaarde ook zonder het resultaat van de geurindicatieproef uit het beschikbare bewijsmateriaal kon worden afgeleid.

Het hof heeft kennelijk zijn oordeel dat adres X het GBA-adres van verdachte ten tijde van de betekening van de dagvaarding voor de terechtzitting in hoger beroep was, gebaseerd op de vermelding van dat adres in de ‘ID-staat SKDB’. Nu de vermelding van adres X in de ID-staat niet juist is, rijst het ernstige vermoeden dat ’s hofs oordeel dat de dagvaarding in hoger beroep rechtsgeldig is betekend, op een onjuiste feitelijke grondslag berust.

Gelet op de overwegingen van de A-G stelt de Hoge Raad zich op het standpunt dat het aangevoerde geen novum behelst en dat de aanvraag ongegrond is. Deze conclusie strekt er dan ook toe dat de aanvraag zal worden afgewezen.

In casu is de in artikel 431 lid 1 eerste volzin Sv voorgeschreven termijn van 10 dagen niet in acht genomen. Nu de stukken van het geding iets inhouden waaruit zou kunnen volgen dat de verkorting van de termijn heeft plaatsgevonden met toestemming van verdachte of dat zich een van de in artikel 590 lid 3 Sv genoemde omstandigheden heeft voorgedaan, en blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting verdachte daar niet is verschenen, had het hof het onderzoek ter terechtzitting op grond van artikel 590 lid 3 Sv dienen te schorsen.

Van door een ‘feitelijkheid dwingen tot het ondergaan van handelingen die bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam’ als bedoeld in artikel 242 Sr kan slechts sprake zijn indien verdachte door die feitelijkheid opzettelijk heeft veroorzaakt dat het slachtoffer die handelingen tegen zijn/haar wil heeft ondergaan. Van door een feitelijkheid dwingen kan sprake zijn indien verdachte opzettelijk een zodanige psychische druk heeft uitgeoefend of het slachtoffer in een zodanige afhankelijkheidssituatie heeft gebracht dat het slachtoffer zich daardoor naar redelijke verwachting niet tegen die handelingen heeft kunnen verzetten, of dat verdachte het slachtoffer heeft gebracht in een zodanige door hem veroorzaakte (bedreigende) situatie dat het slachtoffer zich naar redelijke verwachting niet aan die handelingen heeft kunnen onttrekken.

Door toepassing te geven aan artikel 57 Sr heeft het hof kennelijk geoordeeld dat er (in ieder geval voor een deel van het gooien en slaan) onderscheid is te maken tussen de geweldshandelingen tegen de agenten en de geweldshandelingen tegen de paarden. Dat is een feitelijk oordeel en het is niet onbegrijpelijk. Voor nadere toetsing van dat oordeel is in cassatie geen ruimte. Het middel faalt derhalve.

De in artikel 14e Sr vervatte regeling voorziet in de mogelijkheid te bevelen dat de op grond van artikel 14c Sr gestelde voorwaarden en het op grond van artikel 14d Sr uit te oefenen toezicht dadelijk uitvoerbaar zijn. De invoering van deze regeling kan dus niet worden aangemerkt als een wijziging van wetgeving ten aanzien van de strafbaarstelling of de strafbedreiging. Gelet hierop en in aanmerking genomen dat toepassing van artikel 14e Sr als zodanig geen wijziging brengt in de aard en de maximale duur van de mogelijk ten uitvoer te leggen straf, kan niet worden gezegd dat een onmiddellijke toepassing van deze bepaling in strijd is met het legaliteitsbeginsel dat is vervat in artikel 1 lid 1 Sr.

Aangezien uit de motivering niet kan worden afgeleid dat sprake is van meer dan het enkele verwerven en voorhanden hebben van dat geldbedrag doordat de gedragingen van verdachte ook (kennelijk) gericht zijn geweest op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst van dat geldbedrag, is ’s Hofs oordeel ontoereikend gemotiveerd.

Blijkens de wetsgeschiedenis, zoals weergegeven in HR 11 november 2003, LJN AL6209, is van het 'in vereniging' plegen van geweld sprake indien de betrokkene een voldoende significante of wezenlijke bijdrage levert aan het geweld, zij het dat deze bijdrage zelf niet van gewelddadige aard behoeft te zijn. De enkele omstandigheid dat iemand aanwezig is in een groep die openlijk geweld pleegt is dus niet zonder meer voldoende om hem te kunnen aanmerken als iemand die 'in vereniging' geweld pleegt.