De Hoge Raad verklaart de verdachte niet-ontvankelijk in zijn cassatieberoep, nu niet binnen de in artikel 437 lid 2 Sv genoemde termijn door een raadsman een schriftuur houdende middelen van cassatie is ingediend.

De bewezenverklaring is voor zover inhoudende dat de verdachte opzettelijk heeft nagelaten de benodigde gegevens te verstrekken door niet kenbaar te maken dat hij werkzaamheden verrichtte of had verricht als zelfstandig ondernemer, waarvan hij wist dat die gegevens van belang waren, niet naar de eis der wet met redenen omkleed. Voor zover het middel daarover klaagt is het terecht voorgesteld.

Het hof is van oordeel dat de in de uitspraak vermelde feiten en omstandigheden – het nachtelijk uur, de aard en inhoud van de lading van de aanhanger en de personenauto, de snelheid waarmee werd gereden en de locatie – voldoende redenen waren voor de betreffende verbalisant om een redelijk vermoeden van schuld aan enig strafbaar feit aan te nemen ten opzichte van verdachte. De staandehouding heeft derhalve op goede gronden plaatsgevonden en is daarmee rechtmatig.

Het oordeel van het hof dat verdachte bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat de bewezenverklaarde overtredingen van de wettelijke meldingsverplichting zich zouden voordoen is zonder nadere motivering niet begrijpelijk.

Ter handhaving van de openbare orde zijn de in artikel 124 Sv genoemde personen, waaronder opsporingsambtenaren, bevoegd de nodige maatregelen te treffen opdat hun ambtsverrichtingen ongestoord kunnen verlopen. Tot die maatregelen behoort dat degene die bij de ambtsverrichtingen de orde verstoort of anderszins op enigerlei wijze hinderlijk is en, zo nodig na te zijn gewaarschuwd, weigert gevolg te geven aan een bevel te vertrekken, kan worden verwijderd en tot de afloop van de ambtsverrichtingen in verzekering kan worden gesteld. Alsdan kan het op het treffen van de nodige maatregelen gerichte optreden van een opsporingsambtenaar worden aangemerkt als te zijn verricht in de rechtmatige uitoefening van zijn bediening. Verzet tegen zodanig optreden kan worden aangemerkt als wederspannigheid in de zin van artikel 180 Sr.

Het hof heeft klaarblijkelijk toepassing gegeven aan artikel 416 lid 2 Sv en daaraan ten grondslag gelegd dat de eerst op 8 maart 2012 ingediende appelschriftuur, gelet op artikel 410 lid 1 Sv niet als een appelschriftuur kan worden aangemerkt. Dat oordeel geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting omtrent artikel 410 lid 1 Sv jo. artikel 416 lid 2 Sv.

De overweging van het hof dat niet is komen vast te staan dat X ook bij het transport betrokken was en de daaraan verbonden conclusie dat het tenlastegelegde (leveren van een schip en/of bemanning ten behoeve van het vervoer van de cocaïne en de aanbetaling aan X) niet wettig en overtuigend bewezen is, staat niet eraan in de weg dat voor het overige aan de verklaring van X voor de bewezenverklaring redengevende feiten of omstandigheden worden ontleend. Het oordeel van het hof dat uit de verklaring van X kan worden afgeleid dat het gaat om de invoer van cocaïne is niet onbegrijpelijk. De zaak wordt naar de rolzitting verwezen teneinde de A-G – die tot gegrondbevinding van het middel had geconcludeerd – alsnog in de gelegenheid te stellen zich over het tweede middel uit te laten.

De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2009:BI2281 met betrekking tot artikel 13a WOTS en uit ECLI:NL:HR:2010:BL2823 met betrekking tot het summiere karakter van de raadkamerprocedure ex artikel 552a Sv (i.c. van overeenkomstige toepassing). Gelet op deze vooropstellingen getuigt het oordeel van de rechtbank niet van een onjuiste rechtsopvatting en is het ook niet onbegrijpelijk, mede in aanmerking genomen dat de rechtbank heeft vastgesteld dat het bevel tot inbeslagneming waarvan de tul is verzocht tot uitgangspunt neemt dat het in Nederland aangetroffen geldbedrag als resultaat van illegale activiteiten van klager moet worden inbeslaggenomen en dat daarbij geen directe relatie is aangenomen met de concrete strafbare feiten waarvan klager is vrijgesproken.

Het hof heeft in haar overwegingen vastgesteld dat de waargenomen steekwonden op een ander tijdstip zijn aangebracht en het hof heeft gemotiveerd uiteengezet dat zulks door de aanvrager is gebeurd. De aanvraag tot herziening werpt daarop geen ander licht, waardoor het verzoek dient te worden afgewezen.

Bij noch krachtens de wet is voorzien in de mogelijkheid om de bevoegdheid motorrijtuigen te besturen te ontzeggen bij overtreding van artikel 107 lid 1 WVW 1994 (vgl. ECLI:NL:HR:2011:BP4474).