De in het middel vervatte opvatting dat de bewezenverklaarde ‘feitelijkheden’, te weten de arm op de rug van het slachtoffer leggen en onverhoeds haar borsten aanraken, niet tevens dezelfde handelingen kunnen betreffen als de bewezenverklaarde ‘ontuchtige handelingen’ voor zo ver bestaande uit het met de hand aanraken van de borsten en de rug van het slachtoffer, is niet juist.

Anders dan het middel wil heeft het hof niet de bewezenverklaring van feit 2 uitgebreid. Het middel klaagt terecht dat het hof het ten aanzien van feit 3 gevoerde strafmaatverweer niet heeft besproken, maar gelet op hetgeen ten verwere is aangevoerd en hetgeen het hof bij de strafoplegging heeft overwogen is het verzuim in het onderhavige geval van zo ondergeschikte betekenis dat het niet tot cassatie kan leiden.

Vervolg op ECLI:NL:HR:2013:3 waarin om een aanvullende conclusie is gevraagd. Slagende bewijsklacht met betrekking tot het opzet.

Anders dan het hof heeft geoordeeld doet zich hier niet het geval voor dat het hoger beroep is ingesteld tegen een vonnis waarin de verdachte op andere wijze dan bij naam is aangeduid. De enkele omstandigheid dat verdachte in werkelijkheid anders is genaamd leidt niet zonder meer tot de niet-ontvankelijkverklaring van het ingestelde hoger beroep.

Geen middelen ingediend. Betrokkene niet-ontvankelijk.

De Hoge Raad verwijst naar ECLI:NL:HR:2013:885 wat betreft artikel 1 lid 2 Sr en vermindert de opgelegde geldboete in verband met de overschrijding van de redelijke termijn.

In aanmerking genomen dat het etiketteringsvoorschrift zoals vervat in het ADR (Accord Européen relatif au transport international des marchandises dangereuses par route) ertoe strekt dat met het oog op een doeltreffende bescherming van mens en milieu snel en eenvoudig kan worden vastgesteld of gevaarlijke stoffen worden vervoerd en zo ja welke, geeft ’s hofs oordeel dat elke gevulde althans niet geheel lege drukhouder diende te zijn voorzien van een gevaarsetiket en dat zulks niet anders is doordat alle houders dezelfde stof bevatten en in dezelfde kooi werden vervoerd, niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

Slagende bewijsklacht medeplegen. Conclusie A-G: anders (verbeterd lezen)

Ingevolge artikel 453 lid 1 Sv brengt intrekking van het hoger beroep mee afstand van de bevoegdheid dit rechtsmiddel opnieuw aan te wenden. Dit heeft tot gevolg dat het desbetreffende vonnis onherroepelijk wordt en niet meer kan worden aangetast. Dit is slechts anders indien bijzondere omstandigheden aanleiding geven tot het oordeel dat de intrekking van het hoger beroep – en de daarmee gedane afstand – niet kan gelden als intrekking van het hoger beroep in de zin van de artikelen 453-455 Sv . ’s Hofs oordeel dat de vernietiging door de gemeente Amsterdam op 10 mei 2010 van het besluit van het stadsdeel van 8 december 2009 tot intrekking van het hoger beroep niet zo’n bijzondere omstandigheid oplevert, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd.

Met zijn op zijn vaststellingen gebaseerde oordeel ‘dat de verdachte handelingen heeft verricht die erop waren gericht om zijn criminele opbrengst veilig te stellen’ heeft het hof tot uitdrukking gebracht dat verdachte, in de periode waarin door hem geldbedragen van zijn bankrekening werden opgenomen en nadien, die bedragen niet slechts voorhanden heeft gehad, maar dat zijn gedragingen ook (kennelijk) waren gericht op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst van die bedragen. Dat oordeel getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd.