De enkele omstandigheid dat in een overgelegd rapport een aanvullend onderzoek wordt geadviseerd, levert niet een gegeven op als bedoeld in artikel 457 lid 1 aanhef en onder c Sv (vgl. ECLI:NL:HR:2013:CA1203). De Hoge Raad wijst de aanvraag tot herziening af.

Het middel, dat ten betoge strekt dat het hof ten onrechte verstek heeft verleend tegen de niet verschenen verdachte aangezien deze ten tijde van de behandeling van zijn zaak ter terechtzitting in hoger beroep uit anderen hoofde was gedetineerd en hij niet vrijwillig afstand heeft gedaan van zijn recht om bij de behandeling aanwezig te zijn, is op de gronden die zijn vermeld in de aanvullende conclusie A-G terecht voorgesteld.

De door het hof aan het bewezenverklaarde gegeven kwalificatie is mede gelet op hetgeen het hof in de bewijsvoering heeft vastgesteld niet te verenigen met de bewezenverklaring.

De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2012:BU2016. Bij de toetsing in cassatie van beslissingen in concrete gevallen, waarbij de Hoge Raad slechts tot op zekere hoogte duidelijkheid kan verschaffen omtrent de inhoud van het begrip roekeloosheid, kan een rol spelen of de rechter zijn oordeel dat sprake is van roekeloosheid als bedoeld in artikel 175 lid 2 WVW 1994, heeft voorzien van een nadere motivering die recht doet aan het bijzondere karakter van roekeloosheid. Van roekeloosheid als zwaarste, aan opzet grenzende, schuldvorm zal immers slechts in uitzonderlijke gevallen sprake zijn. Daarbij verdient opmerking dat ‘roekeloosheid’ in de zin van de wet een specifieke betekenis heeft die niet noodzakelijkerwijs samenvalt met wat in het normale spraakgebruik onder ‘roekeloos’ – in de betekenis van ‘onberaden’ – wordt verstaan. Het hof heeft zijn oordeel dat te dezen sprake is van roekeloosheid voorzien van een motivering als hiervoor bedoeld. Voor zover het middel klaagt dat die motivering tekortschiet, faalt het.

Tegen de achtergrond van hetgeen in de conclusie A-G is opgemerkt over de totstandkoming van artikel 11 lid 1 onder c van het Verdrag inzake overbrenging van gevonniste personen (VOGP; Trb. 1983, 74), moet worden aangenomen dat bij de oplegging van de in artikel 31 lid 1 WOTS bedoelde straf ook geheel in mindering wordt gebracht de tijd die de veroordeelde – voorafgaand aan zijn uitlevering of overlevering aan en veroordeling in de vreemde staat – in Nederland in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, ingeval aan die voorlopige hechtenis in Nederland en aan de veroordeling in de vreemde staat hetzelfde feitencomplex ten grondslag ligt. Het andersluidende oordeel van de rechtbank is onjuist. In het licht hiervan, en gelet op de omstandigheid dat zowel in de uitspraak van de rechtbank, als in de stukken die betrekking hebben op de vervolging van veroordeelde in Frankrijk, sprake is van strafbare feiten met betrekking tot een op 24 september 2008 in Frankrijk aangetroffen hoeveelheid van 1790 kg cannabis, had de rechtbank moeten doen blijken van een nader onderzoek naar de vraag of aan de door veroordeelde in Nederland doorgebrachte voorlopige hechtenis en aan zijn veroordeling in Frankrijk hetzelfde feitencomplex ten grondslag ligt.

Slagende bewijsklacht opzetheling.

Het oordeel van het hof dat het bewezenverklaarde geen strafbaar feit oplevert omdat verdachte niet op enigerlei wijze is betrokken bij dwang of uitbuiting van de in de bewezenverklaring genoemde vrouwen bij hun werkzaamheden, geeft, mede gelet op de in de conclusie van de A-G weergegeven wetsgeschiedenis, blijk van een te beperkte en dus onjuiste uitleg van artikel 197a (oud) Sr.

Samenweefsel van verdichtsels. Slagende bewijsklacht.

De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2012:BU2016. Bij de toetsing in cassatie van beslissingen in concrete gevallen, waarbij de Hoge Raad slechts tot op zekere hoogte duidelijkheid kan verschaffen omtrent de inhoud van het begrip roekeloosheid, kan een rol spelen of de rechter zijn oordeel dat sprake is van roekeloosheid als bedoeld in artikel 175 lid 2 WVW 1994, heeft voorzien van een nadere motivering die recht doet aan het bijzondere karakter van roekeloosheid. Van roekeloosheid als zwaarste, aan opzet grenzende, schuldvorm zal immers slechts in uitzonderlijke gevallen sprake zijn. Daarbij verdient opmerking dat ‘roekeloosheid’ in de zin van de wet een specifieke betekenis heeft die niet noodzakelijkerwijs samenvalt met wat in het normale spraakgebruik onder ‘roekeloos’ – in de betekenis van ‘onberaden’ – wordt verstaan. In het licht van het voorgaande schiet de bewijsvoering van het hof tekort.

In de onderhavige zaak is niet voldaan aan de eis van artikel 12 aanhef en onder b EUV dat ter staving van het verzoek dient te worden overgelegd een uiteenzetting van de feiten waarvoor uitlevering wordt verzocht, met zo nauwkeurig mogelijk vermelding van onder meer de tijd en plaats waarop de feiten zijn begaan. De Hoge Raad doet wat de rechtbank had behoren te doen en verklaart de uitlevering in zoverre ontoelaatbaar.