De eerste klacht strekt kennelijk ten betoge dat de in het arrest genoemde in beslag genomen voorwerpen verdachte niet toebehoren. Daarvan uitgaande heeft verdachte bij zijn klacht over de motivering van de v.v. geen rechtens te respecteren belang. Verbeurdverklaring van voorwerpen die een verdachte niet (zouden) toebehoren als bedoeld in artikel 33a Sr treft hem immers niet in zijn vermogen. In zoverre kan het middel niet tot cassatie leiden (vgl. ECLI:NL:HR:2013:BZ1897). Voor zover het middel ziet op de verbeurdverklaring van de geldbedragen, is het terecht voorgesteld. ’s Hofs oordeel dat de bewezenverklaarde feiten zijn begaan m.b.v. die voorwerpen dan wel dat die voorwerpen geheel of grotendeels d.m.v. die feiten zijn verkregen, is zonder nadere motivering, die ontbreekt, niet begrijpelijk. Voor zover het middel betrekking heeft op de onttrekking aan het verkeer van de in het arrest genoemde in beslag genomen voorwerpen faalt het op de gronden als vermeld in de conclusie. Ten aanzien van de 'Witte stickers' en de 'Loonafrekening, kopie id en bankpas' is ’s hofs oordeel dat de feiten zijn begaan of voorbereid met behulp van deze voorwerpen en het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met het algemeen belang zonder nadere motivering, welke ontbreekt, niet begrijpelijk.

Gegronde klacht met betrekking tot ontneming wederrechtelijk verkregen voordeel uit een feit waarvan betrokkene is vrijgesproken.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit HR 15 oktober 2013, ECLI:NL:HR:2013:963. ’s Hofs oordeel is gelet op hetgeen is vooropgesteld met betrekking tot mogelijke contra-indicaties ontoereikend gemotiveerd. Conclusie A-G: anders.

De Hoge Raad ambtshalve: mede gelet op hetgeen de door het hof gebezigde bewijsmiddelen inhouden kan de in de ten laste gelegde en bewezenverklaring omschreven gedraging – het opzettelijk spuwen tegen een raam van de auto waarin aangeefster was gezeten – niet zonder meer worden aangemerkt als ‘belediging’ in de zin van artikel 266 lid 1 Sr. Daaruit volgt dat het hof is uitgegaan van een onjuiste opvatting omtrent de in de tenlastelegging voorkomende termen ‘beledigd’ en ‘beledigend’ en dat het derhalve de grondslag van de tenlastelegging heeft verlaten. De bewezenverklaring is in zoverre ontoereikend gemotiveerd. De Hoge Raad spreekt verdachte om doelmatigheidsredenen vrij van het hem onder 1 ten laste gelegde.

De aangeefster heeft i.c. de belediging vernomen bij het afluisteren van de voicemail waarop verdachte deze had ingesproken. ’s Hofs oordeel dat onder omstandigheden sprake kan zijn van belediging van iemand ‘in zijn tegenwoordigheid mondeling [aangedaan]’ indien de beledigde niet in de fysieke nabijheid verkeert van degene die beledigt of de beledigde die belediging eerst op een later tijdstip verneemt dan dat zij is gedaan, is, gelet op doel en strekking van artikel 266 lid 1 Sr, juist.

’s Hofs oordeel dat geen noodzaak bestond nader onderzoek te verrichten naar de bevoegdheid en bekwaamheid van de opsporingsambtenaar om een ademanalyseapparaat als bedoeld in artikel 7 Besluit alcoholonderzoeken te bedienen, getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. Daarbij neemt de Hoge Raad in aanmerking dat het door het hof als bewijsmiddel gebezigde proces-verbaal van ademanalyse inhoudt dat genoemde opsporingsambtenaar, onder wiens leiding het onderzoek plaatsvond, overeenkomstig artikel 7 Besluit alcoholonderzoeken was aangewezen, terwijl door de raadsman van de verdachte slechts is aangevoerd dat twijfelachtig is of deze opsporingsambtenaar de voor het bedienen van het ademanalyseapparaat bestemde cursus heeft doorlopen omdat geen certificaat van bekwaamheid boven tafel is gekomen.

De voorwaarde waaronder het middel is voorgesteld, is door vernietiging van de beschikking in de zaak met griffienummer 13/01063B vervuld. Nu de Hoge Raad bedoelde beschikking heeft vernietigd op de grond dat het oordeel van de rechtbank dat het beklag gegrond moet worden verklaard niet begrijpelijk is, komt aan de beschikking in onderhavige zaak de grondslag te ontvallen.

Aanvraag tot herziening wordt afgewezen.

In aanmerking genomen dat van een overschrijding van de redelijke termijn in hoger beroep geen sprake is, gelet op de datum instellen hoger beroep en de datum uitspraak van het hof heeft het hof bij zijn strafoverwegingen kennelijk tot uitdrukking gebracht dat het, overeenkomstig het verzoek van de raadsman, bij de strafoplegging rekening houdt met de omstandigheid dat de behandeling van het hoger beroep lang op zich heeft laten wachten.

De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2005:AT3659 en ECLI:NL:HR:1984:AC8252 met betrekking tot de vereisten voor een veroordeling ter zake van bedreiging met zware mishandeling. Het oordeel van het hof geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. Conclusie A-G: anders.