Falende klacht dat het hof 'inbreuk heeft gemaakt op het onmiddellijkheidsbeginsel en het recht op een eerlijk proces' door tegenover politieambtenaren afgelegde verklaringen van medeverdachten, die door dezen ten opzichte van de Rh-C zijn herroepen, voor het bewijs te bezigen zonder deze personen als getuigen ter terechtzitting te hebben gehoord. Het hof heeft geoordeeld dat de tegenover de politie afgelegde verklaringen van X en Y voor het bewijs kunnen worden gebezigd zonder hen ter terechtzitting in hoger beroep te hebben gehoord.

In cassatie moet ervan worden uitgegaan dat de inbeslagneming heeft plaatsgevonden terwijl de verbalisant(en) niet in het bezit was/waren van de op grond van de Awbi vereiste machtiging tot binnentreden, en dat het ontbreken van die machtiging een onherstelbaar vormverzuim in het voorbereidend onderzoek als bedoeld in artikel 359a Sv oplevert. Echter, in casu, waarin de eerder aanwezige en zich rechtmatig in de woning van de – afwezige – verdachte bevindende verbalisanten ex artikel 9 Opiumwet bevoegd zouden zijn geweest tot onmiddellijke inbeslagneming van het daarvoor vatbare materiaal dat verband hield met de door hen aangetroffen hennepkwekerij, kan niet gezegd worden dat door het ontbreken van de machtiging tot binnentreden van de binnen niet al te lange tijd na het aantreffen op verzoek van de eerstbedoelde verbalisanten ter plaatse gekomen andere verbalisanten een belangrijk strafvorderlijk voorschrift of rechtsbeginsel in aanzienlijke mate is geschonden en evenmin dat verdachte, die zulks ook niet heeft gesteld, daardoor daadwerkelijk in zijn verdediging is geschaad.

Bewijsklacht schuldheling en verduistering. Op de gronden die zijn vermeld in de conclusie van de A-G is het middel terecht voorgesteld.

De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overweging uit ECLI:NL:HR:2010:BM2452 met betrekking tot artikel 342 lid 2 Sv. Het hof heeft gemotiveerd dat en waarom het van oordeel is dat voldoende steunbewijs voor de belastende verklaringen van X te vinden is in de overige getuigenverklaringen.

De werkwijze die de rechtbank in casu in haar zgn. Promis-vonnis heeft gevolgd ten aanzien van de – door het hof overgenomen – bewijsmotivering, komt erop neer dat de redengevende feiten en het onderzoek waarop de beslissing steunt dat verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, zijn vermeld in een bewijsredenering waarbij de rechtbank heeft volstaan met een verwijzing naar de wettige bewijsmiddelen waaraan die feiten en dat onderzoek zijn ontleend (vgl. ECLI:NL:HR:2007:BA0424). In dat opzicht wijkt het vonnis in casu af van de beslissing waarop het in het middel genoemde arrest (ECLI:NL:HR:2011:BP8498) betrekking heeft.

De bewezenverklaring voor zover inhoudende dat verdachte redelijkerwijs moest weten dat een op zijn naam gesteld rijbewijs ongeldig was verklaard, is niet naar de eis der wet met redenen omkleed.

De stukken van het geding houden in dat verdachte in e.a. is gedagvaard voor de meervoudige economische kamer van de rechtbank en dat deze kamer de zaak heeft behandeld en uitspraak heeft gedaan. Ingevolge artikel 52 WED jo. artikel 64 RO behandelen en beslissen de gerechtshoven in hoger beroep de zaken waarin door economische kamers van de rechtbanken vonnis is gewezen. Dit betekent dat de strafzaak in hoger beroep kon worden behandeld en beslist door de meervoudige economische kamer van het hof.

Met zijn overweging dat verdachte 'eerder terzake strafbare feiten is veroordeeld' heeft het hof tot uitdrukking gebracht dat verdachte een keer eerder voor strafbare feiten onherroepelijk is veroordeeld. Uit het door het hof genoemde UJD kan evenwel niet worden afgeleid dat de desbetreffende veroordeling betrekking heeft op meer strafbare feiten. Op die grond moet worden aangenomen dat sprake is van een kennelijke misslag. De Hoge Raad leest de bestreden overweging met verbetering van deze misslag.

In casu heeft verdachte voorlopige hechtenis ondergaan en is zowel in eerste aanleg als in hoger beroep aan hem ex artikel 41 lid 1 Sv een raadsman toegevoegd. Uit de stukken van het geding blijkt evenwel dat die raadsman zich reeds in eerste aanleg uit de zaak had teruggetrokken en dat hij het bewijs van toevoeging in hoger beroep voorafgaande aan de terechtzitting aan het hof heeft teruggestuurd met bericht dat hij ook in hoger beroep niet voor verdachte optreedt. De stukken van het geding houden niet in dat in hoger beroep een andere advocaat zich als raadsman heeft gesteld en evenmin dat toevoeging van een andere raadsman als bedoeld in artikel 45 lid 1 Sv heeft plaatsgevonden, zodat het ervoor moet worden gehouden dat verdachte in hoger beroep geen raadsman heeft gehad.

Zoals volgt uit HR 1 juli 1997, NJ 1997/675 kan, ingeval verdachte noch diens raadsman ter terechtzitting is verschenen, de rechter niet op de enkele grond dat de dagvaarding voor die terechtzitting een aantekening behelst dat aan de raadsman een afschrift van die dagvaarding is verstrekt, aannemen dat aan artikel 51 Sv is voldaan, maar dient hij te onderzoeken of een zodanig afschrift daadwerkelijk aan de raadsman is verzonden. Nu aanwijzingen voor het tegendeel ontbreken moet het in cassatie ervoor worden gehouden dat het hof zijn in het bestreden arrest besloten liggende oordeel dat artikel 51 Sv is nageleefd, uitsluitend heeft gebaseerd op de aantekening op de dagvaarding. Niet blijkt dat het hof het hiervoor bedoelde onderzoek heeft gedaan. Dat brengt mee dat het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep aan nietigheid lijdt.