De inhoud van de voornoemde rapportage – waarin door de opsteller ervan met name een mogelijke verklaring voor het structurele verschil tussen de zogeheten ‘Z-afslagen’ en de geboekte omzet in de kasboeken wordt aangevoerd – kan, beschouwd in het licht van de inhoud van de overige door het hof gebezigde bewijsmiddelen, niet een ernstig vermoeden wekken als onder 3.1 vermeld.

Falende bewijsklacht medeplichtigheid. Conclusie A-G: anders.

De aanvrager heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat van een uitzonderlijk geval sprake is geweest. Immers, de fotokopie van de eerste pagina van de hiervoor onder 3.2 bedoelde ‘Antrag’ legt zonder nadere toelichting, die in de aanvraag ontbreekt, in dat opzicht te weinig gewicht in de schaal. Daarom kan hetgeen is aangevoerd niet een ernstig vermoeden wekken als onder 3.1 bedoeld.

Op grond van ’s hofs vaststellingen moet het ervoor worden gehouden dat de politieambtenaar is beledigd nadat deze de woning van verdachte was binnengetreden zonder te beschikken over de daartoe vereiste machtiging. Dit brengt mee dat, mede in aanmerking genomen dat – anders dan in bijvoorbeeld HR 29 september 2009, ECLI:NL:HR2009:BJ2795 – niet blijkt dat dit binnentreden is geschied in opdracht van een tot het geven van die opdracht bevoegde meerdere, ’s hofs oordeel dat de ambtenaar is beledigd ‘gedurende de rechtmatige uitoefening van zijn bediening’ niet naar behoren is gemotiveerd (vgl. HR 18 april 1978, NJ 1987, 364). Conclusie A-G: anders.

In het bestreden arrest ligt als oordeel van het hof besloten dat verdachte door te trachten als heer en meester te beschikken over de fotocamera heeft gehandeld met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening en dat i.c. daaraan niet afdoet dat hij heeft gehandeld met de bedoeling die ander te bewegen tot de nakoming van een op hem rustende verplichting.

In het bestreden arrest ligt als oordeel van het hof besloten dat verdachte door als heer en meester te beschikken over de goederen heeft gehandeld met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening en dat in casu daaraan niet afdoet dat hij heeft gehandeld met de bedoeling die ander te bewegen tot de nakoming van een op hem rustende verplichting. Dat oordeel getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is, gelet op de gebezigde bewijsmiddelen, toereikend gemotiveerd.

Op het enkele geven van een tongzoen zijn de ernstige strafbepalingen van titel XIV (Misdrijven tegen de zeden) van Boek II van het Wetboek van Strafvordering niet toepasbaar. De Hoge Raad verduidelijkt zijn arrest van HR 12 maart 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ2653, NJ 2013, 438 waarin de Hoge Raad kort gezegd heeft geoordeeld dat een tongzoen niet langer als ‘verkrachting’ in de zin van artikel 242 Sr kan worden gekwalificeerd. Met de zinsnede ‘hoewel een tongzoen op zichzelf wel het binnendringen van het lichaam met een seksuele strekking oplevert’ heeft de Hoge Raad niet tot uitdrukking willen brengen dat het geven van een tongzoen zonder meer moet worden aangemerkt als ‘het seksueel binnendringen van het lichaam’ in de zin van de wet, maar slechts het seksuele aspect ervan willen benoemen. Het geven van een tongzoen vormt evenmin voldoende grond voor toepassing van de artikelen 243, 244 en 245 Sr. Gedacht kan worden aan het aanmerken van een tongzoen als een ontuchtige handeling in de zin van artikel 247 of 249 Sr, terwijl buiten het verband van de zedendelicten kan worden gedacht aan artikel 284 Sr. Conclusie A-G: anders.

Uit de bewijsmiddelen kan niet zonder meer worden afgeleid dat verdachte 'tezamen en in vereniging met een ander' heeft gehandeld.

Uit de bewijsmiddelen kan niet zonder meer worden afgeleid dat verdachte 'tezamen en in vereniging met een ander' heeft gehandeld. Conclusie A-G anders.

Blijkens het proces-verbaal ter zitting in eerste aanleg is aldaar door de ex artikel 279 Sv gemachtigde raadsman niet aangevoerd dat de zaak voor de kinderrechter vervolgd had dienen te worden. Gelet hierop en in aanmerking genomen dat uit hetgeen in de cassatieschriftuur is aangevoerd niet kan blijken van enig in rechte te respecteren belang van verdachte bij het onderhavige cassatieberoep, kan verdachte niet worden ontvangen in het beroep. Opmerking verdient nog dat de aan het middel ten grondslag liggende opvatting dat een gebrek inzake de bevoegdheid van de rechter niet kan worden hersteld doordat die rechter een vordering tot wijziging van de tenlastelegging toewijst waardoor dat gebrek vervalt, in haar algemeenheid onjuist is.