Het hof heeft met de bewezenverklaringen, in het bijzonder van het onderdeel 'enig goed', geen rechtsregel geschonden, nu de tenlastelegging daartoe de ruimte bood doordat daarin, naast de nader omschreven goederen, telkens subsidiair 'enig goed' is opgenomen. In zoverre verschilt deze zaak met de zaak die ten grondslag lag aan ECLI:NL:HR:2012:BW3694, omdat in die zaak de tenlastelegging een dergelijke ruimte niet bood doordat uitsluitend een nadere specificatie van goederen was ten laste gelegd. Het verweer dat het hof de dagvaarding nietig had dienen te verklaren aangezien de feitelijke omschrijving van de ten laste gelegde gedragingen onvoldoende is wat betreft het onderdeel 'enig goed' kan niet voor het eerst in cassatie worden gevoerd, nu een dergelijk verweer samenhangt met waarderingen van feitelijke aard waarvoor in cassatie geen plaats is.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:2008:BD2578 met betrekking tot de duur van de redelijke termijn bij een in voorlopige hechtenis verkerende verdachte. ’s Hofs oordeel dat aan de overschrijding van de redelijke termijn geen consequenties behoeven te worden verbonden, nu de periode tussen het instellen van hoger beroep en het arrest een geringe overschrijding van de redelijke termijn in hoger beroep inhoudt, is niet zonder meer begrijpelijk. HR doet de zaak om doelmatigheidsredenen zelf af.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:1994:ZC9694 en ECLI:NL:HR:2000:AD9162. Het oordeel van de rechtbank dat zich hier niet het geval voordoet dat er redelijkerwijze geen twijfel over kan bestaan dat het standpunt van klager onjuist is, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. Ook indien zou moeten worden aangenomen dat sprake is van een 'verdenking van ernstige strafbare feiten, gepleegd door een verschoningsgerechtigde in de uitoefening van zijn beroep', welke feiten eruit bestaan dat klager voor zijn cliënten op valse gegevens berustende vergunningsaanvragen heeft verzorgd, wettigen die omstandigheden niet zonder meer de conclusie dat de gehele inhoud van de desbetreffende cliëntendossiers voorwerp uitmaakt van een strafbaar feit of tot het begaan van een dergelijk feit heeft gediend. De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:1999:BA5667 en ECLI:NL:HR:2002:AD9162.

De Hoge Raad formuleert gegevens die daarbij als relevante vergelijkingsfactoren moeten worden betrokken (vgl. ECLI:NL:HR:2011:BM9102). Artikel 8 en 9 WVW 1994 verschillen in zoverre van strekking dat artikel 8 WVW 1994 strekt tot bescherming van de verkeersveiligheid, terwijl in artikel 9 WVW 1994 het rechtsgoed van de bescherming van het openbare gezag vooropstaat. Daarnaast geldt dat de gedragingen waarop deze bepalingen zien in belangrijke mate van elkaar verschillen. Naar de kern bezien gaat het in artikel 8 WVW 1994 om het rijden onder invloed van daar nader genoemde stoffen, en in artikel 9 WVW 1994 om het desbewust rijden met een ongeldig verklaard rijbewijs. Gelet op een en ander steunt ’s hofs oordeel dat het OM niet-ontvankelijk is in de vervolging omdat sprake is van 'hetzelfde feit' als bedoeld in artikel 68 Sr en artikel 255a Sv, dus op gronden die blijk geven van een onjuiste rechtsopvatting.

Het hof heeft zijn oordeel dat de voorbedachte raad kan worden bewezen verklaard niet toereikend gemotiveerd. De door het hof vastgestelde gang van zaken die heeft geleid tot de dood van het slachtoffer, laat de reële mogelijkheid open dat sprake was van een spontaan ontstane ruzie over drugs, welke ruzie in korte tijd escaleerde, waarbij het besluit tot levensberoving eerst in een latere fase is genomen, terwijl in dat verband ook niet duidelijk is in welke zin het hof betekenis heeft toegekend aan de door hem genoemde tijdspanne tussen de twee schoten. Conclusie A-G: anders.

Het hof heeft met juistheid vastgesteld dat artikel 2.9 APV niet uitdrukkelijk inhoudt dat de burgemeester gerechtigd is tot het geven van een bevel als waarvan te dezen sprake is. Ingevolge artikel 172 lid 3 Gemeentewet is de burgemeester evenwel bevoegd aan personen bevelen te geven die noodzakelijk zijn voor de handhaving van de openbare orde. Een zodanig bevel is aan te merken als een wettelijk voorschrift in materiële zin. De burgemeester kan bij de uitvoering van deze bevelsbevoegdheid politieambtenaren betrekken, mits hij daarbij met voldoende nauwkeurigheid aangeeft in welke omstandigheden de politieambtenaren de door hem omschreven handelingen en beslissingen moeten nemen. De burgemeester heeft door het uitvaardigen van het Mandaatbesluit verwijderingsbevelen kennelijk de hem in artikel 172 lid 3 Gemeentewet toegekende bevelsbevoegdheid uitgeoefend en gelet op de inhoud van dat besluit daarbij bepaald dat zijn bevel is gegeven voor de in artikel 2.9 APV nauwkeurig omschreven gevallen. Het voorgaande brengt mee dat een in overeenstemming met het Mandaatbesluit door een politieambtenaar namens de burgemeester gegeven verwijderingsbevel kan worden aangemerkt als een krachtens wettelijk voorschrift gegeven bevel als bedoeld in artikel 184 Sr. Het andersluidende oordeel van het hof is derhalve onjuist.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:2009:BH3079. Het hof heeft vastgesteld dat verdachte nadat hij was aangehouden niet voorafgaand aan zijn eerste verhoor is gewezen op zijn recht een advocaat te raadplegen. Naar het oordeel van het hof levert dat in het onderhavige geval geen vormverzuim op. Dat oordeel berust op de overwegingen van het hof dat verdachte voordat hij zich op uitnodiging van de politie op 14 november 2008 meldde, ruimschoots de gelegenheid heeft gehad een advocaat te raadplegen en dat in het licht daarvan de politie uit de opmerking van verdachte dat hij reeds contact had gehad met zijn raadsman, ervan uit mocht gaan dat verdachte vooraf een raadsman had geconsulteerd. Door het verweer op deze grond te verwerpen en de door verdachte afgelegde verklaring als door de verdediging bedoeld voor het bewijs te bezigen, heeft het hof blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting omtrent het consultatierecht van de aangehouden verdachte.

Slagende bewijsklacht medeplegen valsheid in geschrift in het kader van bijstandsfraude.

'Onverwijld' indienen vordering OvJ tot herroeping van voorwaardelijke invrijheidstelling als bedoeld in artikel 15i lid 2 Sr. Het oordeel van het hof dat de vordering i.c. 'onverwijld' is ingediend, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd.

De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overweging uit ECLI:NL:HR:2004:AO5706. Het hof heeft geoordeeld dat de omstandigheden waarop door de raadsman een beroep is gedaan, niet kunnen worden aangemerkt als bijzondere omstandigheden in de zin van deze overweging. Dat oordeel getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk.