De vaststelling dat verdachte blijkens een hem betreffend uittreksel justitiële documentatie, gedateerd 16 juli 2012, ‘reeds eerder onherroepelijk is veroordeeld voor het plegen van strafbare feiten. Dat heeft hem er kennelijk niet van weerhouden het onderhavige feit te plegen’, is niet zonder meer begrijpelijk aangezien voormeld uittreksel justitiële documentatie daarvoor geen steun biedt. De strafoplegging is daarom ontoereikend gemotiveerd.

Mede gelet op ECLI:NL:HR:2013:1430, betreffende de reikwijdte van een partiële vernietiging in cassatie, heeft het hof na terugwijzing van de zaak terecht opnieuw beslist omtrent de vorderingen tul. ’s Hofs motivering van die beslissing moet aldus worden verstaan dat het hof daarin tot uitdrukking heeft gebracht dat die beslissing steunt op dezelfde – door het hof overgenomen en tot de zijne gemaakte – gronden als vermeld in het eerste arrest. Het middel mist derhalve feitelijke grondslag.

Het hof heeft aannemelijk geoordeeld dat sprake was van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding van X. Het hof heeft echter niet aannemelijk geacht dat ‘verdachtes uithaal geboden was ter noodzakelijke verdediging’ nu die klap ‘onnodig was’ omdat X de aanval blijkbaar kon ontwijken en de duw van Y blijkbaar ook genoeg was om de aangever ‘aan de kant te krijgen’. Gelet op het tijdsverloop zoals daarvan blijkt uit ’s hofs overwegingen – waarbij dat ontwijken en duwen plaatsvonden na (het begin van) de aanranding en na de uithaal van verdachte – heeft het hof zijn oordeel niet begrijpelijk gemotiveerd.

De tenlastelegging is toegesneden op artikel 245 Sr. De Hoge Raad heeft in ECLI:NL:HR:2013:1431 beslist dat – kort gezegd – het enkele geven van een tongzoen niet tot toepasselijkheid van artikel 245 Sr kan leiden. Nu blijkens de bewezenverklaring geen sprake is van het enkele geven van een tongzoen, heeft het hof het bewezenverklaarde terecht gekwalificeerd als het ‘met iemand die de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren heeft bereikt, buiten echt, ontuchtige handelingen plegen die bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam’. De opvatting dat de rechter bij het beantwoorden van de vraag of de veiligheid van anderen dan wel de algemene veiligheid van personen of goederen het opleggen van de tbs-maatregel eist, geen strafbare feiten in aanmerking mag nemen waarvoor verdachte nog niet onherroepelijk is veroordeeld, is in haar algemeenheid onjuist.

De Hoge Raad stelt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:2010:BI4691, NJ 2010/104 voorop. Het hof heeft zijn oordeel mede gegrond op de omstandigheden dat verdachte op de hoogte was van de financiële problemen van de in de bewezenverklaring genoemde stichting en van de tekortkomingen in de administratie van deze stichting, alsook dat verdachte als kandidaat-notaris voldoende (juridisch) geschoold is om te weten of behoren te weten dat door het niet of onvoldoende voeren van de administratie ‘een aanmerkelijke kans bestond dat bij een faillissement onvoldoende inzage bestond in de rechten en plichten van de stichting’, waardoor de rechten van de schuldeisers konden worden verkort. Het hof heeft de bewezenverklaring onvoldoende gemotiveerd, in aanmerking genomen dat het niet of onvoldoende voeren van een administratie niet zonder meer de aanmerkelijke kans op verkorting van de rechten van schuldeisers doet ontstaan en ’s hofs overwegingen voorts de mogelijkheid openlaten dat verdachte – indien van een dergelijke aanmerkelijke kans sprake zou zijn geweest – zich van die aanmerkelijke kans niet bewust is geweest.

’s Hofs oordeel dat geen sprake is van overschrijding van de redelijke termijn in eerste aanleg is niet begrijpelijk, in aanmerking genomen dat verdachte op 26 juni 2006 in verzekering is gesteld en tussen die datum en 16 september 2009 (datum vonnis), meer dan drie jaren zijn verstreken. Daarvan uitgaande, is ’s hofs oordeel dat gelet op de totale duur van de procedure in twee instanties en de geringe overschrijding van de redelijke termijn in de fase van hoger beroep tussen de datum waarop de rechtbank vonnis heeft gewezen en 20 oktober 2011 (datum arrest), geen grond bestaat voor strafvermindering wegens overschrijding van de redelijke termijn in beide instanties evenmin begrijpelijk.

De Hoge Raad herstelt misslag door te bepalen dat verdachte zich gedurende een door de reclassering te bepalen periode (die loopt tot max. het einde van de proeftijd) dient te blijven melden bij de reclassering zo lang en zo frequent als de reclassering dit nodig acht.

Op grond van de inhoud van de brief van een van de raadsheren die het arrest heeft gewezen, moet het ervoor worden gehouden dat het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep ten aanzien van de samenstelling van het hof een misslag bevat. De Hoge Raad leest het proces-verbaal met verbetering van die misslag.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:2012:BX4280. Het hof heeft zijn oordeel dat de OvJ ‘kon en mocht’ komen tot de beslissing de verdachte een transactie aan te bieden alsmede dat de omstandigheid dat het transactiebedrag niet was betaald vervolgens aanleiding ‘kon en mocht’ zijn om alsnog over te gaan tot vervolging ter zake van diefstal dan wel poging tot diefstal, niet toereikend gemotiveerd, in aanmerking genomen dat ter terechtzitting in hoger beroep door de A-G bij het hof is verklaard dat het OM de zaak op een andere manier had moeten afdoen, op grond waarvan is verzocht het OM niet-ontvankelijk te verklaren in de vervolging. Het kennelijke oordeel van het hof dat zich niet de in voornoemd arrest bedoelde situatie voordoet, is niet zonder meer begrijpelijk.

De bewezenverklaring, voor zover inhoudende dat verdachte opzettelijk het goed wederrechtelijk zich heeft toegeëigend, kan, mede in het licht van hetgeen namens verdachte is aangevoerd, niet zonder meer uit de inhoud van ‘s hofs bewijsvoering worden afgeleid.