De Hoge Raad herhaalt HR 22 februari 2011, ECLI:NL:HR:2011:BM6159, NJ 2011/356 met betrekking tot het feit dat ook in ontnemingszaken ter terechtzitting met voldoende duidelijkheid dient te worden aangegeven – eventueel bekort door middel van een duidelijke verwijzing naar de inhoud van in het kader van een schriftelijke voorbereiding van de behandeling ter terechtzitting ingediende stukken – welke verweren worden gevoerd en welke onderbouwde standpunten worden ingenomen. Nu het proces verbaal van de terechtzitting in hoger beroep niets inhoudt omtrent de in het middel bedoelde verweren en onderbouwde standpunten moet het ervoor worden gehouden dat die verweren en onderbouwde standpunten niet ter terechtzitting zijn voorgedragen. Aan de vermelding in het bestreden arrest dat het hof kennis heeft genomen van hetgeen door de betrokkene en zijn raadsman naar voren is gebracht, kan niet de betekenis worden toegekend dat het hof ‘vanzelfsprekend tot uitdrukking heeft willen brengen dat de standpunten en verweren die in de schriftelijke voorbereiding zijn gerelateerd als ter terechtzitting voorgedragen zijn beschouwd’. Het middel kan bij gebrek aan feitelijke grondslag niet tot cassatie leiden. De Hoge Raad stelt de AG alsnog in de gelegenheid zich uit te laten over het andere voorgestelde middel.

In aanmerking genomen het door het hof vastgestelde ‘onafgebroken verrichten van opsporingsactiviteiten’ na het tijdstip waarop het strafbare feit waarvan aangifte is gedaan is gepleegd tot het tijdstip waarop de woning van de verdachte is binnengetreden, geeft het oordeel van het hof dat de politieambtenaren de woning van de verdachte zijn binnengetreden ter aanhouding ‘op heeter daad’ niet blijk van een onjuiste uitleg van het begrip ‘ontdekking op heeter daad’ als bedoeld in artikel 55 lid 1 Sv.

De Hoge Raad stelt de AG alsnog in de gelegenheid zich uit te laten over de klacht met betrekking tot de verbeurdverklaring.

Het in de bestreden, bij verstek gewezen, uitspraak besloten liggende oordeel van het hof dat de dagvaarding in hoger beroep rechtsgeldig is betekend geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting nopens artikel 588 Sv. De Hoge Raad herhaalt HR 12 maart 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD5163, NJ 202/317 met betrekking tot de bereikbaarheid van de verdachte en HR 26 januari 1999, ECLI:NL:HR:1999:ZD1314, NJ 1999/294 met betrekking tot het aanwezigheidsrecht. Gelet op een en ander getuigt de beslissing van het hof om de zaak niet aan te houden ook niet van een onjuiste rechtsopvatting. Voor zover het middel steunt op de opvatting dat het hof het aanhoudingsverzoek had moeten toewijzen, omdat verdachte ook in eerste aanleg bij verstek is berecht, faalt het opdat die opvatting in zijn algemeenheid geen steun vindt in het recht, ook niet in artikel 6 EVRM. Conclusie AG: anders.

Dierenarts in hoedanigheid van toezichthouder namens de Voedsel en Waren Autoriteit. Gelet op hetgeen is aangevoerd, bestond voor n-o verklaring van het OM geen grond. ’s Hofs oordeel dat het daarop betrekking hebbende verweer moet worden verworpen is dus juist. Reeds daarop stuit het middel af. Opmerking verdient dat het bestaan van een redelijk vermoeden van schuld van een in de WED strafbaar gesteld feit niet in de weg staat aan het uitoefenen van de bevoegdheden die de dierenarts in zijn hoedanigheid van toezichthouder namens de Voedsel en Waren Autoriteit heeft, mits bij aanwending van die bevoegdheden tegenover een verdachte de aan deze als zodanig toekomende waarborgen in acht worden genomen. Het Hof heeft niet onbegrijpelijk geoordeeld dat niet aannemelijk is geworden dat bij het gebruik van die bevoegdheid de aan de verdachte toekomende waarborgen niet in acht zijn genomen. De enkele omstandigheid dat de dierenarts, zoals namens de verdachte wordt gesteld, op verzoek van de AID en met instemming van de OvJ de door hem verrichtte monsternemingen heimelijk heeft verricht maakt dit niet anders.

De Hoge Raad herhaalt HR 22 januari 2013, ECLI:NL:HR:BY8357, NJ 2013/75 met betrekking tot het voor het gedekt houden van een onvolkomen schriftelijke volmacht van een advocaat aan een griffiemedewerker om hoger beroep in te stellen. Het hof heeft genoemd arrest miskend, nu uit het proces verbaal van de terechtzitting in hoger beroep blijkt dat de betrokkene en de raadsman op die terechtzitting zijn verschenen en het aldaar verhandelde bezwaarlijk anders kan worden verstaan dan dat aan de verlening van de (onvolkomen) volmacht de wens van betrokkene ten grondslag lag om (op rechtsgeldige wijze) hoger beroep in te stellen.

De Hoge Raad herhaalt HR 30 juni 2009, ECLI:NL:HR:2009:BH3079, NJ 2009/349. Uit de enkele omstandigheid dat de advocaat die verdachte na zijn aanhouding voorafgaand aan zijn eerste verhoor door de politie heeft geraadpleegd niet heeft medegedeeld dat hij bij het verhoor van verdachte aanwezig wenste te zijn, kan niet volgen dat verdachte ondubbelzinnig afstand heeft gedaan van het recht zich tijdens het verhoor door de politie te laten bijstaan door een raadsman of een andere vertrouwenspersoon. ’s Hofs oordeel dat ‘onder deze omstandigheden geen sprake [is] van schending van de geldende normen ten aanzien van rechtsbijstand van de verdachte’ is niet begrijpelijk. Het hof had de verklaring die de minderjarige verdachte heeft afgelegd zonder dat hij tijdens het verhoor door een raadsman of andere vertrouwenspersoon is bijgestaan niet voor het bewijs mogen bezigen. Gelet op de inhoud van de verklaring die verdachte op de terechtzititng in eerste aanleg heeft afgelegd en die door het hof als bewijsmiddel is gebruikt, moet worden geoordeeld dat verdachte geen rechtens te respecteren belang heeft bij vernietiging van het bestreden arrest. Het middel kan niet tot cassatie leiden.

De Hoge Raad herhaalt HR 3 oktober 2006, ECLI:NL:HR:2006:AW3559 inhoudende dat uit de bepalingen van het BW voortvloeit dat verdachte ten gevolge van zijn onrechtmatige gedragingen jegens de benadeelde partij jegens deze schadeplichtig is en dat hij zonder ingebrekestelling tevens de wettelijke rente verschuldigd is vanaf het moment dat de schade is ingetreden. Door te bepalen dat het toegewezen bedrag van de vordering van de benadeelde partij pas vanaf de dag waarop het Hof zijn arrest heeft uitgesproken wordt vermeerderd met de wettelijke rente, heeft het hof het voorgaande miskend. De Hoge Raad doet de zaak zelf af.

Nu de AG bij de Hoge Raad zich tot de rechtbank heeft gewend, hetgeen geleid heeft tot toezending van het in de conclusie genoemde proces verbaal, behoort de raadsman van verdachte, die klaagt dat dit proces verbaal niet overeenkomstig artikel 327 Sv is ondertekend, in de gelegenheid te worden gesteld van dit nagezonden stuk kennis te nemen teneinde zich schriftelijk daarover te kunnen uitlaten voordat op het cassatieberoep verder wordt beslist. De Hoge Raad stelt een termijn van twee weken en houdt elke verdere beslissing aan.

De Hoge Raad verklaart de aanvraag tot herziening gegrond en verwijst de zaak naar het Gerechtshof 's-Hertogenbosch, opdat de zaak op de voet van artikel 472 lid 2 Sv opnieuw zal worden berecht en afgedaan.