Uit het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep blijkt niet dat aan verdachte het recht is gelaten het laatst te spreken. Daarom moet het ervoor worden gehouden dat het in artikel 311 lid 4 Sv op straffe van nietigheid gegeven voorschrift niet in acht is genomen.

Het hof heeft zijn oordeel dat de verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld, gelet op hetgeen hiervoor is vooropgesteld m.b.t. mogelijke contra-indicaties, ontoereikend gemotiveerd, mede in aanmerking genomen hetgeen het hof in bewijsmiddel 5 heeft vastgesteld over het verloop van de avond van 15 maart 2006 en het gewicht dat het hof kennelijk heeft toegekend aan de gelegenheid tot beraad tijdens de uitvoering van het besluit, in welk verband het hof echter tevens heeft vastgesteld dat niet is uitgesloten dat de verdachte tijdens die uitvoering handelde in ‘grote opwinding’.

De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overweging uit ECLI:NL:HR:2004:AO5822. Het hof heeft vastgesteld dat verdachte met een te hoge snelheid en onvoldoende anticiperend heeft gereden door niet stapvoets maar met een snelheid van 40 á 50 km per uur te rijden alsmede door plotseling naar links te sturen en te gaan rijden over een links van de rijbaan gelegen verdrijvingsvlak waarop zich meerdere personen bevonden, en daar met de op dat verdrijvingsvlak vuurwerk afstekende X in botsing te komen. Gelet op die vaststellingen geeft ’s hofs oordeel dat verdachte ‘zeer onvoorzichtig’ heeft gereden en er sprake is van schuld in de zin van artikel 6 WVW 1994, niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting, terwijl het evenmin onbegrijpelijk is. Conclusie A-G: Het middel klaagt terecht dat niet zonder meer uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid dat verdachte onvoldoende anticiperend heeft gereden en onvoldoende rekening heeft gehouden met de bijzondere omstandigheden.

De verdachte wordt niet-ontvankelijk verklaard in zijn cassatieberoep, nu niet binnen de in artikel 437 lid 2 Sv genoemde termijn door een raadsman een schriftuur houdende middelen van cassatie is ingediend.

Tijdens de behandeling van het hoger beroep heeft de raadsman van de verdachte vrijspraak bepleit. Krachtens artikel 359 lid 3 Sv had het hof niet mogen volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen, dus voor zover het middel daarover klaagt, is het terecht voorgesteld. De Hoge Raad wijst de zaak terug naar het Gerechtshof Amsterdam.

Naar aanleiding van het middel rijst de vraag of een klacht in cassatie die ertoe strekt dat de enkele omstandigheid dat een bewijsoverweging in het verkorte arrest is vervangen door een geheel nieuwe bewijsoverweging in de aanvulling, ook indien zou moeten worden geoordeeld dat die klacht op zichzelf gegrond is, tot vernietiging van het bestreden arrest noopt. Die vraag moet ontkennend worden beantwoord.

In de aanvraag wordt aangevoerd dat hetgeen in het bij de aanvraag gevoegde rapport ten aanzien van de in de bewezenverklaring bedoelde munitie is vermeld, het hof aanleiding had moeten geven in plaats van een werkstraf een geldboete op te leggen. In zoverre wekt de aanvraag niet een ernstig vermoeden als onder 4.1 bedoeld. De aanvraag is in zoverre gegrond.

Anders dan het middel wil, voldoen ’s hofs overwegingen aan het motiveringsvoorschrift van artikel 359 lid 2 Sv en noopte die bepaling het hof niet tot een andere motivering. Conclusie A-G: Het hof is bij de verwerping van het betrouwbaarheidsverweer geheel niet ingegaan op de standpunten van de raadsman. Dat is niet verenigbaar met artikel 359 lid 2 Sv.

Slagende bewijsklacht diefstal in vereniging. Uit de door het hof gebezigde bewijsvoering kan niet zonder meer volgen dat de verdachte zo bewust en nauw met anderen heeft samengewerkt dat hij kan worden aangemerkt als iemand die zich ‘tezamen en in vereniging met anderen’ – dus als mededader – aan de diefstal heeft schuldig gemaakt.

Beroep op niet-ontvankelijkheid OM wegens schending gelijkheidsbeginsel (niet alle op zee aangehouden piraten zijn vervolgd). De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit HR 16 april 1996, NJ 1996/527. Het hof heeft het verweer verworpen op gronden welke die verwerping kunnen dragen, nog daargelaten dat het ten onrechte niet vervolgen van derden wier gedragingen evenzeer als die van verdachte het voorwerp van strafvervolging dienen te zijn, niet zonder meer leidt tot niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie in de strafvervolging tegen verdachte. Het hof heeft niet blijk gegeven in enig opzicht van een onjuiste rechtsopvatting te zijn uitgegaan of een onjuiste maatstaf te hebben aangelegd.