De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overweging uit ECLI:NL:HR:2010:BJ9262. Het oordeel van de rechtbank dat m.b.t. de onder klager inbeslaggenomen stukken geen beroep kan worden gedaan op een (afgeleid) verschoningsrecht, omdat het mogelijke verschoningsrecht van mr. Y op die stukken is prijsgegeven door de voeging van die stukken in ‘een andere matter’, zijnde een dossier onder een ander matter-nummer ten aanzien waarvan een ander dan een advocaat verantwoordelijkheid draagt, geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

De tenlastelegging en bewezenverklaring van dit feit houden in dat de vordering van de daar genoemde ambtenaar van politie aan de verdachte om zich ‘te verwijderen van de Keizersgracht en/of Nieuwe Spiegelstraat in de richting van de Vijzelstraat’ is gedaan krachtens artikel 2.2 lid 3 APV. In aanmerking genomen dat deze bepaling niet uitdrukkelijk inhoudt dat de ambtenaar van politie is gerechtigd tot het doen van een vordering als waarvan te dezen sprake is, is de bewezenverklaring niet naar de eis der wet met redenen omkleed.

Aangezien het hof heeft vastgesteld dat de vordering van de benadeelde partij niet meer aan de orde is, moet worden aangenomen dat het arrest een misslag bevat voor zover het dictum de bevestiging inhoudt van de beslissingen van de rechtbank m.b.t. de vordering van de benadeelde en de kennelijk in samenhang daarmee opgelegde schadevergoedingsmaatregel. De Hoge Raad doet de zaak om doelmatigheidsredenen zelf af.

De rechtbank heeft het klaagschrift ongegrond verklaard voor zover het is gericht tegen de inbeslagneming ten kantore van X. Nu tegen die beslissing geen middelen van cassatie zijn voorgesteld, zal klaagster in zoverre in dat beroep niet-ontvankelijk worden verklaard.

Ex artikel 14g lid 1 Sr kan de rechter gelasten dat de niet-tenuitvoergelegde vrijheidsstraf alsnog geheel of gedeeltelijk zal worden tenuitvoergelegd. De wet voorziet niet in de mogelijkheid dat de rechter zal gelasten dat een vrijheidsstraf zal worden tenuitvoergelegd die van langere duur is dan de niet-tenuitvoergelegde straf. Een redelijke wetsuitleg brengt mee dat het de rechter evenmin vrijstaat om een vervangende hechtenis op te leggen die de duur van de niet-tenuitvoergelegde vrijheidsstraf overstijgt. Voor zover het middel klaagt over de vervangende hechtenis is het terecht voorgesteld. De Hoge Raad vermindert zelf de duur van de vervangende hechtenis zodat deze 14 dagen beloopt.

De onder 2.4 bedoelde maatstaf sluit niet uit dat de rechtbank, indien de omstandigheden van het geval dat meebrengen, bij de beoordeling van het klaagschrift tevens onderzoekt of voortzetting van het beslag in overeenstemming is met de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit (vgl. HR 7 januari 2014, ECLI:NL:HR:2014:38 NJ 2014/66). Aan de door de rechtbank genoemde omstandigheden dat ‘het hier om een oudere zaak gaat’ en dat ‘kennelijk nog geen enkel uitsluitsel kan worden gegeven over wanneer de computer zal kunnen worden onderzocht’, kan evenwel niet zonder meer de conclusie worden verbonden dat het voortduren van het beslag niet in overeenstemming is met die eisen en het beslag moet worden opgeheven. Ook in zoverre is het oordeel van de rechtbank niet toereikend gemotiveerd.Het middel is terecht voorgesteld.

Voor zover het middel ervan uitgaat dat een verdachte die de Nederlandse taal niet of onvoldoende beheerst, recht heeft op de bijstand van een tolk in zijn moedertaal, steunt het op een onjuiste rechtsopvatting. Ook het in deze zaak toepasselijke recht zoals dat gold vóór 1 oktober 2013, houdt in dat een verdachte die de Nederlandse taal niet (voldoende) beheerst, ter terechtzitting moet worden bijgestaan door een tolk in een taal die hij voldoende beheerst om het onderzoek ter terechtzitting te kunnen voortzetten. In zoverre faalt het middel.

Wegens handelen in strijd met artikel 197 (oud) Sr is de verdachte veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Uit het bestreden arrest blijkt niet dat het hof zich ervan heeft vergewist dat de stappen van de terugkeerprocedure zijn doorlopen.

Indien een stuk wel een aangifte bevat maar geen uitdrukkelijk verzoek tot vervolging inhoudt, kan niettemin het bestaan van een klacht als omschreven in artikel 164 lid 1 Sv worden aangenomen, mits op grond van het onderzoek op de terechtzitting is vastgesteld dat de klager ten tijde van het opmaken van dat stuk de bedoeling had dat een vervolging zou worden ingesteld. Blijkens zijn onder 2.4 weergegeven overwegingen heeft het hof geoordeeld dat is voldaan aan het klachtvereiste als omschreven in artikel 318 lid 2 (oud) Sr, nu ter terechtzitting onmiskenbaar is komen vast te staan dat de aangevers [betrokkene 1] en [betrokkene 2] met het doen van aangifte de bedoeling hadden dat de verdachte vervolgd zou worden. Dat oordeel getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting.

De door het hof in hoger beroep in aanmerking genomen omstandigheden – kort gezegd: fors alcoholgebruik en ernstige tekortkomingen m.b.t. de verkeersdeelname – zouden toereikend kunnen zijn voor het oordeel dat verdachte, zoals eveneens is tenlastegelegde ‘zeer, althans aanmerkelijk, onvoorzichtig en/of onoplettend’ heeft gereden onder de in artikel 175 lid 3 WVW 1994 tot strafverhoging leidende omstandigheden, maar zij zijn niet zonder meer toereikend voor ’s hofs oordeel dat verdachte ‘roekeloos’ in de zin van artikel 6 jo. 175 lid 2 WVW 1994 heeft gereden. Conclusie A-G: De slotsom is dat verdachte niet in staat was controle te hebben over haar auto, daarbij herhaald gevaarlijk verkeersgedrag heeft vertoond, waarbij zij verkeersdeelnemers ernstig in gevaar heeft gebracht, terwijl zij zich daarvan bewust was althans had moeten zijn. Het hof heeft toereikend gemotiveerd dat er sprake is van roekeloosheid in de zin van artikel 175 lid 2 WVW 1994.