Voor zover het middel klaagt over het ontbreken van een met gewichtige redenen omkleed bevel, mist het feitelijke grondslag. Voor zover het middel erover klaagt dat het horen van de procespartijen door het hof achterwege is gebleven, kan het niet tot cassatie leiden bij gebrek aan belang aangezien blijkens het proces-verbaal de procesdeelnemers tegen het bevel niet zijn opgekomen.

Het oordeel van het hof dat het Openbaar Ministerie ernstig is tekortgeschoten in de controle op de uitvoering van het verhoorprotocol, maar dat deze tekortkomingen niet van zodanige aard zijn dat de conclusie gerechtvaardigd is dat sprake is van ernstige inbreuken op beginselen van een behoorlijke procesorde waarmee doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van de zaak is tekortgedaan, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting, en dat oordeel is ook niet onbegrijpelijk en ontoereikend gemotiveerd. Het oordeel van het hof dat het in de gang van zaken m.b.t. de ontwikkeling van het verhoorprotocol en de toepassing van de daarin vervatte methode van inzet van de dominee en de ervaringsdeskundige geen aanleiding ziet om de verklaringen van de vermeende slachtoffers die met gebruik van deze methode zijn gehoord integraal uit te sluiten van het bewijs, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en dat oordeel is niet onbegrijpelijk en is toereikend gemotiveerd.

De bewijsvoering van het hof schiet tekort. De door het hof blijkens de nadere bewijsoverweging in het bijzonder in aanmerking genomen omstandigheden dat de verdachte onder invloed van alcohol en zonder in het bezit te zijn van een rijbewijs slingerend, met wisselende snelheden en op te korte afstand van andere auto's heeft gereden, vervolgens op het weggedeelte, bestemd voor het tegemoetkomende verkeer is terechtgekomen en een ongeval heeft veroorzaakt, zouden toereikend kunnen zijn voor het oordeel dat de verdachte, zoals eveneens is tenlastegelegd, ‘zeer, althans aanmerkelijk onoplettend, onvoorzichtig en/of onachtzaam’ heeft gereden onder de in artikel 175 lid 3 WVW 1994 tot strafverhoging leidende omstandigheden, maar zij zijn niet zonder meer toereikend voor het oordeel van het hof dat de verdachte ‘roekeloos’ in de zin van artikel 6 in verbinding met artikel 175 lid 2 WVW 1994 heeft gereden.

Kennelijk als gevolg van een misslag is het vermelde gedeelte van het relaas van de verbalisant niet weergegeven in 's hofs arrest. De Hoge Raad leest het arrest met herstel van die misslag. In die – verbeterde – lezing van de bestreden uitspraak kan uit de gebezigde bewijsmiddelen worden afgeleid dat het de verdachte is geweest die de in de bewezenverklaring genoemde personenauto bestuurde. Het middel faalt derhalve.

Het hof heeft zijn oordeel dat de verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld, gelet op hetgeen hiervoor is vooropgesteld m.b.t. mogelijke contra-indicaties, ontoereikend gemotiveerd, mede in aanmerking genomen dat het hof kennelijk heeft geoordeeld dat de gelegenheid voor de verdachte om na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en om zich daarvan rekenschap te geven, zich in het bijzonder voordeed gedurende het tijdsbestek dat hij – nadat hij zich had onttrokken aan het gevecht met [slachtoffer] – naar de keuken is gelopen om een mes te pakken en weer terug is gelopen naar [slachtoffer].

Gelet op het bepaalde in en krachtens de WAHV kan uit de door het hof gebezigde bewijsvoering worden afgeleid dat het hier gaat om de belemmering door de verdachte van een handeling, ter uitvoering van enig wettelijk voorschrift ondernomen door een ambtenaar met de uitoefening van enig toezicht belast, maar dat is niet tenlastegelegd. Dat die handeling is ondernomen in het kader van het opsporen en/of onderzoeken van strafbare feiten, kan uit 's hofs bewijsvoering echter niet worden afgeleid. De bewezenverklaring is dus in dit opzicht niet naar de eis der wet met redenen omkleed.

In het licht van doel en strekking van artikel 510 Sv moet deze bepaling aldus worden uitgelegd dat de daar bedoelde regeling ook toepasselijk is in een geval als het onderhavige waarin het gaat om een rechterlijk ambtenaar aan wie ontslag is verleend uit zijn functie, tegen wie de verdenking is gerezen een strafbaar feit te hebben begaan en die ter zake daarvan zou moeten worden vervolgd en berecht voor een in het eerste lid van die bepaling genoemd gerecht waarvan hij voordien deel heeft uitgemaakt. Het verzoek is vatbaar voor toewijzing.

Blijkens de bewijsvoering heeft het hof geoordeeld dat ‘naar aard en uiterlijke verschijningsvorm sprake moet zijn geweest van kalm beraad’. Het hof heeft dat oordeel gebaseerd op de overweging dat de verdachte, nadat hij het café had verlaten en weer was teruggekeerd, direct op het slachtoffer – die blijkens de bewijsmiddelen 1, 4, 5 en 6 nog aan de bar zat – is afgelopen en op hem heeft ingestoken. Het hof heeft blijkens bewijsmiddel 2 evenwel ook als vaststaand aangenomen dat het latere slachtoffer naar de ingangsdeur van de bar is toegelopen en dat de verdachte bij de ingangsdeur buiten stond. De bewijsvoering is daarom – op een punt dat in het licht van de overweging van het hof over uiterlijke aard en verschijningsvorm niet van ondergeschikte betekenis is – innerlijk tegenstrijdig. Ook overigens is het oordeel dat de verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld, gelet op hetgeen onder 2.3 is vooropgesteld, niet toereikend gemotiveerd.

De vaststelling dat verdachte blijkens ‘een hem betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 24 april 2012 eerder onherroepelijk is veroordeeld voor het plegen van een soortgelijk feit en andersoortige feiten’ is niet zonder meer begrijpelijk aangezien voormeld uittreksel daarvoor geen steun biedt. De strafoplegging is daarom ontoereikend gemotiveerd.

Het argument dat de verdachte met zijn door het hof als ongeloofwaardig aangemerkte verklaring ‘heeft willen verbergen of verhullen dat de ketting uit een misdrijf afkomstig was’ zegt niets over het antwoord op de vraag of sprake is van een gedraging die gericht is op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst van de ketting als hiervoor bedoeld, maar vormt een omstandigheid waaruit het hof niet meer heeft kunnen afleiden dan dát de ketting een criminele herkomst heeft, te weten uit het door de verdachte begane, onder 2 bewezenverklaarde, misdrijf. Het oordeel van het hof is dan ook ontoereikend gemotiveerd.