’s Hofs oordeel dat het verweer dat bij het getuigenverhoor van getuige X opzettelijk op ambtseed een onjuist proces-verbaal is opgemaakt door daarin een deel van de verklaringen van de getuige onjuist en in voor verdachte belastende zin weer te geven, moet worden verworpen omdat aan voornoemd vereiste niet is voldaan, is niet onbegrijpelijk en toereikend gemotiveerd. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat, zoals het hof heeft overwogen, de verdediging door de beschikbaarheid van geluidsopnamen van de verhoren op de onjuiste weergave heeft kunnen wijzen en – zoals het hof niet onbegrijpelijk heeft vastgesteld – het verzuim is hersteld doordat de A-G bij het hof een aanvullend proces-verbaal heeft doen opmaken waarin een juiste weergave van de verklaring van de getuige is gerelateerd. De klacht dat het hof heeft verzuimd te beslissen op het verweer dat het opgemaakte proces-verbaal van het getuigenverhoor van Y niet een correcte zakelijke weergave bevat en deels in strijd met de waarheid is, is terecht voorgesteld, maar behoeft niet tot cassatie te leiden, omdat het hof het verweer slechts had kunnen verwerpen. Het aangevoerde levert niet een bijzonder geval als voornoemd op.

Uit de onder 2.3 weergegeven stukken valt af te leiden dat van de verdachte ten tijde van het uitbrengen van de dagvaarding in hoger beroep niet een feitelijke woon- of verblijfplaats in Nederland maar wel een adres in het buitenland bekend was. Noch de hierboven genoemde akte uitreiking, noch enig ander gedingstuk houdt in dat de dagvaarding in hoger beroep naar voornoemd adres van de verdachte in het buitenland is verzonden. Daaruit volgt dat de dagvaarding in hoger beroep niet is betekend overeenkomstig artikel 588 lid 2 Sv. Het in de bestreden uitspraak besloten liggende oordeel dat de dagvaarding in hoger beroep geldig is betekend, is derhalve onjuist.

Noch het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep noch het bestreden arrest houdt een beslissing van het hof in op het verzoek [betrokkene 1] als getuige te horen. Dat verzuim heeft ingevolge artikel 330 Sv in verbinding met artikel 415 Sv nietigheid tot gevolg. Het middel slaagt.

In een geval waarin in de appèlschriftuur als bedoeld in artikel 410 lid 1 Sv een opgave van getuigen wordt gedaan, dient de rechter, gelet op artikel 418 lid 1 Sv, behoudens de zich hier niet voordoende uitzondering van artikel 418 lid 2 Sv, de in artikel 288 lid 1 Sv voorziene maatstaf te hanteren. Voor het onderhavige geval betekent dit dat het hof onder ogen had te zien of redelijkerwijs valt aan te nemen dat door het afzien van de oproeping van [betrokkene 2] als getuige de verdachte niet in zijn verdediging wordt geschaad. Het hof, dat het verzoek heeft afgewezen omdat het horen van [betrokkene 2] als getuige niet noodzakelijk heeft geacht, heeft dus bij de afwijzing van dat verzoek een onjuiste maatstaf gehanteerd. Voor zover het middel daarover klaagt, is het terecht voorgesteld.

De dagvaarding in hoger beroep is niet betekend overeenkomstig artikel 588 lid 2 Sv. De enkele omstandigheid dat verdachte volgens zijn opgave niet meer op het adres in het buitenland woonde vanwege zijn werk in Afghanistan, doet aan dat oordeel niet af.

Blijkens zijn weergegeven overweging heeft het hof bij de verwerping van het verweer tot uitgangspunt genomen dat sprake was van een onrechtmatige aanhouding van de verdachte. Voorts heeft het hof geoordeeld dat die onrechtmatige aanhouding ‘geen invloed [had] op het bewijsmateriaal met betrekking tot het onder 2 aan verdachte tenlastegelegde’. Dat oordeel is niet zonder meer begrijpelijk. Het voorgestelde middel slaagt.

De door het hof gevolgde werkwijze voldoet aan de eisen die door de Hoge Raad zijn gesteld. Voor zover het middel klaagt dat de voor het bewijs gebezigde processen-verbaal enkel de conclusies bevatten van de verbalisanten die de desbetreffende rapportages hebben opgemaakt, maar niet de daaraan ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden, is het tevergeefs voorgesteld. De schatting van het wederrechtelijk verkregen voordeel is toereikend gemotiveerd. Artikel 36e lid 7 Sr houdt een wijziging van wetgeving in ten aanzien van de toepasselijke regels van sanctierecht. Op grond van artikel 1 lid 2 Sr dient bij verandering van wetgeving na het tijdstip waarop het feit is begaan, de voor de betrokkene gunstigste bepalingen te worden toegepast. ’s Hofs oordeel dat ‘deze wetsbepaling niet valt onder artikel 1 van het Wetboek van Strafrecht nu het geen materiële (extra) sanctie betreft maar louter een executiemodaliteit en derhalve direct toegepast kan worden’, geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

Bij gebreke van een bewezenverklaring is de rechter in het kader van het beslissingsschema van artikel 350 Sv dus niet toegekomen aan de vraag of sprake was van een strafbaar feit. Nu de onttrekking aan het verkeer van de inbeslaggenomen voorwerpen is bevolen maar de bestreden uitspraak niets inhoudt omtrent de vaststelling van enig strafbaar feit, is niet voldaan aan het vereiste van artikel 36b lid 1 aanhef onder sub 3 Sr.

De betekening van de dagvaarding in hoger beroep heeft niet aan de verdachte in persoon, maar aan een ander die zich op voorgenoemd adres bevond plaatsgevonden. Diegene had zich bereid verklaard de brief in ontvangst te nemen en onverwijld aan de verdachte te doen toekomen.

Hetgeen door en namens de verdachte ten verwere is aangevoerd houdt in dat het deel van de Oudebrugsteeg dat de verdachte gaande vanaf het Damrak in de richting van de Spuistraat is ingelopen niet in het gebied lag waar de verdachte niet mocht komen. In aanmerking genomen dat de Oudebrugsteeg, gelet op de begrenzingen van het dealeroverlastgebied 1.1 zoals dat blijkt uit de zich bij de aan de Hoge Raad toegezonden stukken bevindende plattegrond van het verboden gebied (weergegeven in de conclusie van de A-G onder 8), deels binnen en deels buiten het verboden gebied valt en uit de door het hof gebruikte bewijsmiddelen niet met voldoende duidelijkheid is op te maken welk deel van de Oudebrugsteeg de verdachte is ingelopen, is het oordeel van het hof dat de verdachte zich ‘vanaf het Damrak in het voor hem verboden gebied heeft begeven’ niet zonder meer begrijpelijk. Het middel is terecht voorgesteld.