Bedreiging – De bewezenverklaring is niet toereikend gemotiveerd. Uit de gebezigde bewijsmiddelen kan niet zonder meer worden afgeleid dat de bedreiging door de verdachte in de gegeven omstandigheden van dien aard was dat bij [betrokkene] in redelijkheid de vrees kon ontstaan dat hij het leven zou kunnen verliezen.

Originaire rechtsmacht – Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan een feit in het buitenland dat door de Nederlandse strafwet als een misdrijf wordt gezien. Op grond van artikel 5 lid 1 sub 2 Sr is dan sprake van originaire rechtsmacht en de verdachte valt daardoor onder het Nederlandse Wetboek van Strafrecht. De vaststelling van het hof getuigt daardoor niet van een onjuiste rechtsopvatting.

Salduz – Het oordeel van het hof houdt in dat de verdachte geen gebruik heeft willen maken van bijstand door een advocaat bij het verhoor, nadat hem eerder was verteld dat hij daar wel recht op heeft. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk. Op de vraag (opgeworpen door de A-G) of er nog langer van kan worden uitgegaan dat de verdachte niet het recht heeft zich tijdens zijn verhoor te laten bijstaan door de raadsman antwoordt de Hoge Raad met enkele beschouwende opmerkingen over de inhoud en reikwijdte van het recht op ‘verhoorbijstand’. De Hoge Raad concludeert dat de invoering van de vereiste wettelijke regeling van de verhoorbijstand door de wetgever ter hand moet worden genomen en dat niet kan worden uitgesloten dat het uitblijven van een wettelijke regeling tot een andere afweging zal leiden bij de beoordeling van de toekomstige gevallen.

Vervangende hechtenis – De last tot tenuitvoerlegging van een taakstraf van 30 uren ter vervanging van de hechtenis van 14 dagen levert geen strijdigheid op met artikel 22d lid 3 Sr, noch met artikel 14g lid 1 en 2 Sr. De bevolen vervangende hechtenis is wel strijdig met deze bepalingen. De wet voorziet niet in de mogelijkheid dat de rechter zal gelasten dat een vrijheidsstraf zal worden tenuitvoergelegd die van langere duur is dan de niet-tenuitvoergelegde straf. Een redelijke wetsuitleg brengt mee dat het de rechter evenmin vrijstaat om een vervangende hechtenis op te leggen die de duur van de niet-tenuitvoergelegde vrijheidsstraf overstijgt.

De weergegeven tenlastelegging en bewezenverklaring onder 3 houden het verwijt in dat de verdachte wapens als bedoeld in artikel 2 lid 1 categorie III onder 2º, WWM voorhanden heeft gehad. Aangezien niet is tenlastegelegd en dienovereenkomstig evenmin is bewezenverklaard dat de in die bewezenverklaring genoemde wapens ‘geschikt zijn om projectielen af te schieten’, als bedoeld in artikel 2 lid 1 categorie III onder 2º, WWM, doch enkel is tenlastegelegd en bewezenverklaard dat de verdachte ‘middelen en een toestel bestemd voor beroepsdoeleinden’ voorhanden heeft gehad, heeft het hof het onder 3 bewezenverklaarde ten onrechte gekwalificeerd als het ‘handelen in strijd met art. 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie, meermalen gepleegd’.

Het middel klaagt dat de toegang tot Nederland die voorafgaat aan het doen van een asielaanvraag, ook indien de vreemdeling die asiel wenst aan te vragen bij die toegang niet in het bezit is van een geldig grensoverschrijdingsdocument, rechtmatig is. De aan die klacht ten grondslag liggende opvatting is onjuist. Ingevolge artikel 8, aanhef en onder f en h, Vw is een vreemdeling gerechtigd om in afwachting van een beslissing op een asielaanvraag in Nederland te verblijven. Zodanig recht reikt niet zo ver dat het de wederrechtelijkheid van de toegang tot het land doet vervallen.

Een afwijzing van een herzieningsaanvrage als bedoeld in artikel 461 Sv Curaçao kan niet worden aangemerkt als een ‘vonnis’ in een ‘strafzaak’ in de zin van de Rijkswet cassatierechtspraak, zoals ook de veroordeelde niet kan worden aangemerkt als ‘verdachte’ als bedoeld in die wet. Nu noch in de Rijkswet cassatierechtspraak noch in enige andere wetsbepaling tegen zo een afwijzing beroep op de Hoge Raad is opengesteld, kan de veroordeelde niet worden ontvangen in zijn cassatieberoep.

De Hoge Raad herhaalt relevante overweging uit ECLI:NL:HR:2003:AF7985. Het hof heeft redengevend geacht voor de bewezenverklaring dat verdachte ‘in de directe omgeving van de plaats van waar de autokraken plaatsvonden op zijn buik liggend achter een stuk zeil [is] aangetroffen, terwijl hij hevig zweette en hijgde’ en dat hij een van de jongens is die door de politie zijn aangehouden. Het betreft hier gegevens die niet in de bewijsmiddelen zijn vermeld terwijl het hof in zijn overweging evenmin met voldoende mate van nauwkeurigheid het wettige bewijsmiddel heeft aangegeven waaraan het die feiten en omstandigheden ontleend.

Het oordeel van het hof dat in het onderhavige geval artikel 74 AWR niet aan ontneming in de weg staat omdat kan worden aangenomen dat de betrokkene zich niet alleen aan een fiscaal delict, maar ook aan ‘witwassen’ heeft schuldig gemaakt, getuigt derhalve niet van een onjuiste rechtsopvatting. Dat oordeel is voorts niet onbegrijpelijk en toereikend gemotiveerd. Het middel faalt.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:2013:2001, m.bt. het verwerven en voorhanden hebben van voorwerpen verkregen uit eigen misdrijf. In die gevallen waarin sprake is van voorwerpen die ‘middellijk’ afkomstig zijn uit een door de verdachte zelf begaan misdrijf doordat direct uit misdrijf afkomstige voorwerpen nadien zijn omgezet in andere voorwerpen, doet zich niet de in ECLI:NL:HR:2013:2001 bedoelde situatie voor waarin een verdachte die een bepaald misdrijf heeft begaan en die daardoor de uit dat misdrijf verkregen voorwerpen verwerft of voorhanden heeft, zich automatisch ook schuldig maakt aan het witwassen van die voorwerpen. Dat brengt mee dat er in beginsel geen grond is de in ECLI:NL:HR:2013:2001 bedoelde rechtsregels ook toe te passen op dergelijke gevallen, nu het automatisme dat deze rechtsregels beogen tegen te gaan, zich in die gevallen niet voordoet. Uit ’s hofs bewijsvoering kan worden afgeleid dat genoemde voorwerpen en banktegoeden niet ‘onmiddellijk’ afkomstig zijn uit het ten laste van verdachte onder 1 bewezenverklaarde misdrijf, zodat het hof de gedragingen van de verdachte m.b.t. die voorwerpen terecht en zonder tot motivering gehouden te zijn heeft gekwalificeerd als witwassen.