Toewijzing vordering benadeelde partij aan erfgenaam – De vordering van de benadeelde partij tot vergoeding van geleden immateriële schade is in eerste aanleg integraal toegewezen. In het onderhavige geval is dus sprake van de in artikel 421 lid 2 Sv bedoelde situatie dat de voeging van [betrokkene 1] als benadeelde partij in hoger beroep van rechtswege voortduurde. Het hof had die vordering niet mogen aanmerken als een vordering van haar erfgenaam [betrokkene 2] en op die vordering niet mogen beslissen. Nu het hof heeft geoordeeld dat de gevorderde immateriële schade het rechtstreeks gevolg is van het onder 6 bewezenverklaarde handelen van de verdachte, had het die vordering moeten toewijzen aan de benadeelde partij [betrokkene 1]. Het middel, dat hierover klaagt, is terecht voorgesteld.

Terugkeerprocedure – Wegens handelen in strijd met artikel 197 (oud) Sr is de verdachte veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Uit het bestreden arrest blijkt niet dat het hof zich ervan heeft vergewist dat de stappen van de terugkeerprocedure zijn doorlopen. Het middel is gegrond.

Herziening – De aanvraag stuit reeds af op de omstandigheid dat de aanvrager onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de uitwerkingen van genoemd tapgesprek valselijk zijn opgemaakt. Hetgeen ter onderbouwing van dat standpunt in de aanvraag wordt aangevoerd alsmede de inhoud van de bij de aanvraag gevoegde bescheiden bieden voor die stelling onvoldoende grond.

Verjaring – Uit de stukken van het geding blijkt niet dat gedurende twaalf jaren voorafgaand aan het uitprinten van voormelde mededeling op 22 december 2011 enige daad van vervolging is verricht. Daarbij verdient opmerking dat – zoals in de conclusie van de A-G met juistheid wordt gesteld – in een geval als het onderhavige een zogenoemde VIP-controle die is uitgevoerd met het oog op het ter kennis van de verdachte brengen van een nog uit te printen gerechtelijke mededeling, op zichzelf niet kan worden aangemerkt als een daad van vervolging in de zin van artikel 72 lid 1 Sr. Het recht tot strafvordering is vervallen.

Wederspannigheid – Kennelijk en niet onbegrijpelijk heeft het hof het hiervoor weergegeven betoog aldus uitgelegd dat dit in de eerste plaats de stelling bevatte dat niet bewezen kan worden dat de verbalisanten ‘in de rechtmatige uitoefening van hun bediening’ werkzaam waren op het moment dat zij tot aanhouding van de verdachte overgingen, zodat de gedragingen van de verbalisanten jegens de verdachte om die reden kunnen worden aangemerkt als een wederrechtelijke aanranding waartegen de verdachte zich mocht verdedigen. Dit betoog vindt zijn weerlegging in de gemotiveerde bewezenverklaring, zodat het middel bij gebrek aan feitelijke grondslag niet tot cassatie kan leiden.

Economische zaak – Het hof, dat uitdrukkelijk heeft overwogen dat het rekening heeft gehouden met de financiële draagkracht van de verdachte voor zover deze ter terechtzitting is gebleken, heeft kennelijk geoordeeld dat de draagkracht van de verdachte toereikend is om de opgelegde – voor de helft voorwaardelijke – geldboete te voldoen. Dat is in het licht van hetgeen door en namens de verdachte omtrent onder meer het bedrag van zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering is aangevoerd, ook zonder nadere motivering niet onbegrijpelijk. De strafoplegging is in dit opzicht dus toereikend gemotiveerd.

Beklag en beslag – Gelet op de vaststelling van de rechtbank dat door het Openbaar Ministerie opdracht is gegeven de kappenset en de buddyseat te demonteren en terug te geven aan aangever, is het oordeel van de rechtbank dat ‘hetgeen van de zijde van het openbaar ministerie is aangevoerd [de conclusie] rechtvaardigt dat het belang van strafvordering zich in casu verzet tegen teruggave’ onbegrijpelijk.

Noodweer – Hetgeen het hof heeft overwogen, laat in het ongewisse of het hof de door de raadsvrouwe aan het verweer ten grondslag gelegde feitelijke toedracht niet aannemelijk geworden acht, dan wel naar het oordeel van het hof die toedracht een beroep op noodweer niet rechtvaardigt. Daarbij wordt mede in aanmerking genomen dat de verwerping van het beroep op noodweer niet zonder meer verenigbaar is met de voor het bewijs gebezigde verklaring van de verdachte. Het verweer is dus ontoereikend gemotiveerd verworpen.

Noodweer – Het oordeel van het hof dat het beroep op noodweer moet worden verworpen, steunt enkel op de grond dat niet aannemelijk is geworden dat verdachte ‘zich niet heeft kunnen verwijderen uit de positie hangend over de op de grond op zijn zij liggende aangever heen’. Nu het hof niet de vraag heeft beantwoord of van verdachte ook mocht worden gevergd dat hij ‘zich uit die positie zou hebben verwijderd’, is dat oordeel zonder nadere motivering, die ontbreekt, niet begrijpelijk.

Voeging benadeelde partij – De e-mail kan in het licht van artikel 421 lid 3 Sv niet worden gezien als verwijzing naar een eerste vordering. De aan het hof voorbehouden uitleg van het schriftelijke stuk is niet onbegrijpelijk, mede in aanmerking genomen dat de betekenis van de e-mail ter terechzitting aan de orde is gesteld.