De opvatting dat de wet niet de mogelijkheid biedt aan het in artikel 552p lid 2 Sv bedoelde verlof voorwaarden te verbinden teneinde te waarborgen dat toewijzing ervan niet in strijd is met artikel 552l lid 1 aanhef en onder c (oud) Sv, is onjuist, ook indien de toewijsbaarheid van het verlof wordt beoordeeld aan de hand van artikel 552l Sv zoals dat luidt met ingang van 1 juli 2013.

Op grond van artikel 70 lid 1 aanhef en onder 1 jo. artikel 72 lid 2 Sr beloopt de verjaringstermijn in casu tien jaren. Het recht tot strafvordering is wegens verjaring vervallen.

Het hof heeft geoordeeld dat de vermelding van het kantooradres van de advocaat in voormelde brief niet kan gelden als de opgave van een adres in de zin van artikel 588a lid 1 aanhef en onder c Sv. Dat oordeel geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk.

’s Hofs oordeel dat de dagvaarding wat betreft de woorden ‘althans redelijkerwijs moest vermoeden’ nietig moet worden verklaard omdat in die bewoordingen ‘geen uitwerking kan worden gezien’ van de eerder in diezelfde tenlastelegging voorkomende term ‘opzettelijk’ is niet onverenigbaar met de bewoordingen van de tenlastelegging. Dat oordeel moet in cassatie worden geëerbiedigd.

De opvatting van het middel dat het hof gehouden was ambtshalve te onderzoeken of de overschrijding verschoonbaar was vindt geen steun in het recht.

Het oordeel van het hof dat op de partiële intrekking van het hoger beroep van het Openbaar Ministerie ten aanzien van feit 3 geen acht wordt geslagen, omdat het daarbij om een kennelijke vergissing gaat, is niet begrijpelijk op grond van artikel 407 lid 2 Sv. Echter, het hof heeft de verdachte vrijgesproken van feit 3, dus de verdachte heeft onvoldoende belang bij zijn klacht.

Het hof heeft in de bestreden uitspraak met een opgave van de bewijsmiddelen volstaan. De raadsvrouwe heeft vrijspraak bepleit dus deze opgave is niet voldoende.

De afwijzing van de getuigenverzoeken door het hof is niet onbegrijpelijk. De Hoge Raad heeft daarbij in aanmerking genomen hetgeen de verdediging ter motivering aan de verzoeken ten grondslag heeft gelegd alsmede hetgeen het hof heeft vastgesteld omtrent de onaannemelijkheid van de stelling van de verdediging dat sprake zou kunnen zijn van uit legale activiteiten verkregen inkomsten.

Het toezenden van ‘stille sms'jes’ is niet in een wettelijke bepaling geregeld. De opsporingsambtenaren zijn alleen gerechtigd deze bevoegdheid in te zetten op een wijze die een beperkte inbreuk maakt op grondrechten van burgers die niet zeer risicovol is voor de integriteit en beheersbaarheid van de opsporing. In casu was de toepassing rechtmatig, aangezien het middel voor een beperkte duur en frequentie is ingezet, er toestemming was van de officier van justitie, er voldoende duidelijkheid over de inzet van de methode is verkregen en de bevoegdheid is uitgevoerd op de voet van artikel 126g, 126m en 126n Sv.

De afwijzingen van de getuigenverzoeken door het hof is niet onbegrijpelijk en toereikend gemotiveerd. De Hoge Raad neemt daarbij in aanmerking dat het hof rekening heeft gehouden met de omstandigheid dat de verdediging eerst daags voor de terechtzitting in hoger beroep de beschikking heeft gekregen over de processen-verbaal van de getuigenverklaringen die bedoelde personen ten overstaan van de rechter-commissaris hebben afgelegd in de strafzaak tegen een medeverdachte, en voorts dat het hof heeft vastgesteld dat de verdediging niet voldoende specifiek heeft aangegeven ten aanzien van welke punten – die niet eerder aan de orde hadden kunnen worden gesteld – zij hen als getuige nader wenste te bevragen.