Het middel klaagt terecht dat uit de bewijsvoering van het hof met betrekking tot het bewezenverklaarde feit, niet volgt dat de verdachte en/of zijn mededader een vuurwapen op anderen heeft gericht. Tot cassatie behoeft dit niet te leiden, nu de aard en de ernst van het bewezenverklaarde feit, gezien de overige bewezenverklaarde – gelijkwaardige – gedragingen waarmee dit feit is gepaard gegaan, ook na weglating van dit onderdeel niet worden aangetast.

De door het hof in aanmerking genomen omstandigheden zouden tot het oordeel kunnen leiden dat verdachte ‘zeer, althans aanmerkelijk, onvoorzichtig en/of onoplettend’ heeft gereden, maar zij zijn niet zonder meer toereikend voor het oordeel van het hof dat de verdachte ‘roekeloos’ heeft gereden.

In de overwegingen heeft het hof als zijn oordeel tot uitdrukking gebracht dat in beginsel ervan mag worden uitgegaan dat degene die doende is een door hem gehuurde woonruimte op te (laten) knappen en in te richten, wetenschap heeft van hetgeen zich in die woning bevindt. Die ervaringsregel heeft het hof tot uitgangspunt kunnen nemen.

De stelling dat er eventuele gebreken aan de dagvaarding of oproeping kleefden in eerste aanleg en hoger beroep zou uitsluitend kunnen leiden tot nietigheid van de dagvaarding of oproeping, maar niet tot een herziening als bedoeld in artikel 457 Sv.

Het ligt op de weg van de rechter om in de tekst van een tenlastelegging voorkomende misslagen te verbeteren, mits verdachte daardoor niet in zijn verdediging wordt geschaad. Zo’n verbetering is niet een wijziging in de zin van artikel 313 Sv, maar slechts een vaststelling van de juiste inhoud van de tenlastelegging waarvoor geen medewerking van het OM of verdachte is vereist.

Het oordeel van het hof dat sprake is van roekeloosheid steunt uitsluitend op de vaststelling ‘dat de verdachte met een wapen dat hij niet kende, zonder zich er deugdelijk van te vergewissen dat het wapen niet was doorgeladen, heeft gericht op het hoofd van het slachtoffer en vervolgens de trekker van het vuurwapen heeft overgehaald’. Die samenvattende vaststelling is niet zonder meer begrijpelijk in het licht van hetgeen het hof omtrent de feitelijke toedracht heeft vastgesteld.

Het feit dat de ongewenstverklaring van verdachte bij beschikking van 1 april 2014 is opgeheven levert het ernstig vermoeden op dat de politierechter, ware hij daarmee bekend geweest, de aanvrager van het hem ten laste gelegde zou hebben vrijgesproken. De aanvraag tot herziening is derhalve gegrond.

Artikel 68 Sr heeft betrekking op onherroepelijke uitspraken en dus is het OM terecht ontvankelijk verklaard in de vervolging. De uitspraak van de kantonrechter was nog niet onherroepelijk ten tijde van het arrest van het hof in de onderhavige strafzaak.

Het oordeel van het hof dat de geldbedragen die verdachte en zijn mededaders in het kader van het bedrijf van betaaldienstverlener zonder vergunning hebben verworven en/of voorhanden hebben gehad en/of hebben overgedragen ‘daarmee’ van misdrijf afkomstig zijn, getuigt van een onjuiste rechtsopvatting.

De strafvermindering wegens overschrijding van de redelijke termijn in cassatie wordt toegepast in de samenhangende strafzaak.