Het oordeel van het hof dat zich een omstandigheid heeft voorgedaan waaruit voortvloeit dat de dag van de terechtzitting verdachte tevoren bekend was, is zonder nadere motivering niet begrijpelijk.

De aanvraag tot herziening wordt afgewezen, nu geen sprake is van een novum.

De Terugkeerrichtlijn staat niet aan het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf in de weg, nu de verdachte ten tijde van zijn berechting reeds is uitgezet naar Marokko.

Het ten onrechte volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen behoeft niet tot cassatie te leiden, nu verdachte daarbij onvoldoende belang heeft.

Uit de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen kan niet volgen dat de verdachte ‘opzettelijk’ voordeel heeft getrokken uit door misdrijf verkregen geld.

De Hoge Raad verklaart de aanvraag tot herziening gegrond en spreekt de verdachte om doelmatigheidsredenen zelf vrij.

De vordering van de benadeelde partij hoeft niet in mindering gebracht te worden bij de bepaling van het bedrag waarop het wederrechtelijk verkregen voordeel moet worden geschat, nu de vordering van de benadeelde partij ziet op schade die deze heeft geleden als gevolg van het bewezenverklaarde feit waar de ontnemingsvordering niet op steunt.

De opvatting dat ingeval een verdachte ter zake van een (identiek) feitencomplex vervolgd zou worden voor zowel (schuld)heling als (schuld)witwassen, het OM – op straffe van niet-ontvankelijkheid in de vervolging – gehouden is bij het opstellen van de tenlastelegging een keuze te maken tussen die heling en dat witwassen, is onjuist.

Het hof heeft ten onrechte volstaan met een opsomming van de bewijsmiddelen als bedoeld in artikel 359 lid 3 Sv.

Het hof heeft in strijd met artikel 359 lid 2 Sv niet in het bijzonder de redenen opgegeven die hebben geleid tot afwijking van het uitdrukkelijk onderbouwd standpunt.