Ingevolge artikel 575 lid 3 Sv is de veroordeelde in zijn cassatieberoep slechts ontvankelijk na voorafgaande consignatie van het nog verschuldigde bedrag en van al de kosten ter griffie van het gerecht dat de beschikking heeft gegeven, of waartoe de rechter van wie de beschikking afkomstig is, behoort. Bij tussenbeschikking van 9-10-2012 heeft de Hoge Raad veroordeelde in de gelegenheid gesteld om alsnog binnen een termijn van 14 dagen nadat de Griffier van de Rechtbank Utrecht haar daartoe schriftelijk heeft aangemaand, een nader te bepalen bedrag ter griffie van de Rechtbank te consigneren. Binnen de gestelde termijn is geen betaling van veroordeelde ontvangen. De Hoge Raad verklaart veroordeelde niet ontvankelijk in het beroep.

Checkpoint-zaak; De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit HR 6 november 2012, ECLI:NL:HR:2012:BX4280, HR 8 mei 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW5002. ’s Hofs overwegingen kunnen het oordeel dat schending van het vertrouwensbeginsel en schending van het beginsel van redelijke en billijke belangenafweging ertoe moet voeren dat het OM in de vervolging van verdachte niet ontvankelijk moet worden verklaard, niet dragen. Indien die overwegingen aldus moeten worden begrepen dat daarin tot uitdrukking is gebracht dat verdachte aan het uitblijven van bestuursrechtelijke en strafvorderlijke maatregelen ter beëindiging van die overtredingen het vertrouwen heeft kunnen ontlenen dat hij ter zake van de in strijd met de gedoogvoorwaarden begane misdrijven tegen de Ow niet zou worden vervolgd, heeft het Hof miskend dat zulk uitblijven van handhavend optreden niet op één lijn kan worden gesteld met een door het OM gedane, of aan het OM toe te rekenen, uitlating die bij de verdachte het gerechtvaardigde vertrouwen heeft gewekt dat hij niet (verder) zal worden vervolgd.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit HR 11 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AV4007 en HR 22 april 2008, ECLI:NL:HR:2008:BB7077. ’s Hofs oordeel dat de schade die de benadeelde partij heeft gevorderd is aan te merken als rechtstreekse schade die zij als gevolg van het bewezenverklaarde handelen van verdachte heeft geleden is niet onbegrijpelijk, terwijl het, mede in aanmerking genomen hetgeen namens verdachte omtrent de vordering benadeelde partij is aangevoerd, geen nadere motivering behoefde.

Dat nadien de dagvaarding ook is betekend aan de Griffier van de Rechtbank omdat 'van de verdachte geen woon- of verblijfplaats in Nederland bekend is' maakt niet dat aan de eerdere betekening moet worden voorbijgegaan. Het middel kan dus bij gebrek aan feitelijke grondslag niet tot cassatie leiden.

In het kader van een beklagprocedure dient de vraag of ten tijden van de inbeslagneming jegens de klager een redelijk vermoeden van schuld aan enig strafbaar feit bestond, beoordeeld te worden met het oog op beantwoording van de vraag of een belang van strafvordering aanwezig is voor het voortduren van het beslag. Het onderzoek in raadkamer strekt zich niet uit tot de vraag of bewezen kan worden dat klager het strafbare feit heeft gepleegd.

De Hoge Raad ambtshalve: uit door de A-G ingewonnen inlichtingen blijkt dat het klaagschrift ter griffie van de Rechtbank is ontvangen, nadat hoger beroep is ingesteld in de strafzaak in het kader waarvan de personenauto in beslag is genomen. Dit betekent dat de Rechtbank op grond van artikel 552a lid 3 Sv niet bevoegd was tot kennisneming van het klaagschrift.

In casu hadden de essentiële onderdelen van de aanzegging van het hoger beroep in de Franse taal dienen te worden vertaald, hetgeen niet is gebeurd. Dit verzuim behoeft niet tot cassatie te leiden nu, door het rechtsgeldig betekend zijn van de appeldagvaarding - waarbij een afschrift van die dagvaarding met daaraan gehecht een in het Frans gestelde vertaling daarvan - is verzonden aan het door verdachte opgegeven adres is Frankrijk, aan de strekking van artikel 409 lid 2 Sv is voldaan (vgl. HR 3 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV7417).

’s Hofs opvatting dat onder 'verandering in de wetgeving' zoals bedoeld in artikel 1 lid 2 Sr ook kan worden verstaan een verandering in beleidsregels van het OM inzake het transactie-en strafvorderingsbeleid is onjuist. Evenzeer onjuist is ’s Hofs oordeel dat de door het Hof omschreven, op 1 januari 2012 in werking getreden Richtlijn een verandering in regels van sanctierecht inhoudt (vgl. HR 5 maart 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ3257).

Het middel klaagt terecht dat het Hof het voorgaande heeft miskend, nu uit het proces verbaal van de terechtzitting in hoger beroep blijkt dat verdachte en de raadsman op die terechtzitting zijn verschenen en het aldaar verhandelde bezwaarlijk anders kan worden verstaan dan dat aan de verlening van de (onvolkomen) volmacht de wens van verdachte ten grondslag lag om (op rechtsgeldige wijze) hoger beroep te doen instellen.

De Hoge Raad stelt voorop dat op de gronden vermeld in HR 17 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW2489, moet worden aangenomen dat het thans geldende artikel 26 lid 1 UW niet eraan in de weg staat dat de Rechtbank de oproeping van getuigen of deskundigen kan gelasten, niet alleen met het oog op de vaststelling van de identiteit van de opgeëiste persoon, maar ook indien zij zulks noodzakelijk acht in het kader van haar onderzoek van de ontvankelijkheid van het uitleveringsverzoek en de mogelijkheid van inwilliging daarvan.